Linia wiecznego śniegu
Z Wikipedii
Linia wiecznego śniegu, granica wiecznego śniegu, granica wieloletniego śniegu - wysokość, wyrażona w metrach n.p.m., powyżej której opad śniegu przewyższa jego topnienie w bilansie rocznym. W sprzyjających warunkach topograficznych powyżej tej granicy mogą powstawać pola firnowe lodowców (zobacz też: linia równowagi bilansowej). Położenie granicy wieloletniego śniegu zależy głównie od czynników:
- klimatycznych, zwłaszcza średniej temperatury lata i ilości opadów atmosferycznych (klimatyczna granica wieloletniego śniegu),
- pogodowych (sezonowa granica wieloletniego śniegu)
- geomorfologicznych: rzeźba terenu, nachylenie, ekspozycja itp. (orograficzna granica wieloletniego śniegu).
Na kuli ziemskiej wysokość, na której przebiega ta granica jest zróżnicowana: na terenach polarnych sięga ok. 200 - 1000 m n.p.m., na Grenlandii i Antarktydzie schodzi do poziomu morza; w strefie umiarkowanej występuje na wysokości ok. 800 - 3200 m n.p.m., w strefie zwrotnikowej 5000 - 6000 m n.p.m., zaś na równiku obniża się wskutek zwiększonych opadów do ok. 4500 - 5000 m n.p.m. W Tatrach linia ta przebiega na wysokości ok. 2300 m n.p.m., jednak na tej wysokości wierzchołki są zbyt strome i poszarpane, by mogły się na nich wykształcić lodowce.
Powyżej linii wiecznego śniegu mogą tworzyć się lodowce, w tym wypadku stanowi ona dolną granicę pola firnowego.
