Tatry

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Tatry (514.5) – najwyższe pasmo w łańcuchu Karpat (Karpaty Zachodnie). Powierzchnia Tatr wynosi 785 km², z tego 175 km² (ok. 25%) leży w granicach Polski, ok. 610 km² (75%) na terytorium Słowacji. Długość Tatr mierzona od Huciańskiej Przełęczy (ok. 900 m n.p.m.) do wschodnich podnóży Kobylego Wierchu, a dokładniej Ździarskiej Przełęczy (1075 m n.p.m.), wynosi w linii prostej 53 km, a ściśle wzdłuż grani głównej 80 km.

Tatry są objęte ochroną przez ustanowienie na ich obszarze Tatrzańskiego Parku Narodowego.

Tatry dzielimy na:

• Tatry Zachodnie – najwyższy szczyt: Bystra (2248 m n.p.m.), po polskiej stronie: Starorobociański Wierch (2176 m)
• Tatry Wschodnie:
  • Tatry Wysokie – najwyższy szczyt: Gerlach (2655 m), po polskiej stronie: Rysy (2499 m, wierzchołek słowacki 2503 m)
  • Tatry Bielskie – najwyższy szczyt: Hawrań (2152 m)

Niekiedy z Tatr Zachodnich wydzielany jest Masyw Siwego Wierchu, położony w całości na terenie Słowacji.

Granicą pomiędzy Tatrami Zachodnimi a Wschodnimi jest przełęcz Liliowe oraz Dolina Suchej Wody (w granicach Polski) i Dolina Cicha (po stronie Słowacji). Tatry Bielskie od Wysokich oddziela Przełęcz pod Kopą.

Spis treści 1 Topografia 1.1 Szczyty 1.2 Przełęcze 1.3 Doliny 1.4 Jeziora 2 Budowa geologiczna 2.1 Trzon krystaliczny Tatr 2.2 Osadowe skały płaszczowin tatrzańskich 2.3 Rzeźba i osady czwartorzędu 3 Świat roślinny 4 Świat zwierzęcy 5 Klimat 6 Turystyka 7 Wypadki 7.1 Najwcześniejsze 8 Przypisy 9 Bibliografia 10 Zobacz też 11 Linki zewnętrzne

[edytuj] Topografia

Grań główna Tatr jest działem wodnym tylko w środkowym odcinku. Teren na wschód i północ to zlewiska Bałtyku (dorzecze Dunajca i Popradu), pozostały obszar to zlewisko Morza Czarnego (dorzecza Orawy i Wagu). Wrażenie wypiętrzenia masywu górskiego jest pogłębione przez sąsiedztwo głębokich kotlin. Tatry otaczają: od zachodu i północy – Obniżenie Orawsko-Podhalańskie, od wschodu i południa Obniżenie Liptowsko-Spiskie. Dno dolin znajduje się na wysokości ok. 500-700 m n.p.m. Wyniosłość Tatr pogłębiają płynące dolinami rzeki.

[edytuj] Szczyty

W Tatrach znajduje się wiele znanych szczytów. Najbardziej rozpoznawalne to m.in.

• szczyty graniczne:
  • Rysy, Mięguszowiecki Szczyt Wielki, Kasprowy Wierch, Świnica, Czerwone Wierchy
• po stronie polskiej:
  • Mnich, Kościelec, Giewont, Kominiarski Wierch
• po stronie słowackiej:
  • Gerlach, Łomnica, Krywań, Lodowy Szczyt, Sławkowski Szczyt, Hawrań

[edytuj] Przełęcze

W graniach tatrzańskich znajduje się wiele przełęczy, które odgrywały ważną rolę w ruchu komunikacyjnym i handlowym. Były wykorzystywane podczas II wojny światowej przez kurierów. Najbardziej znane to:

• w głównej grani Tatr (od zachodu) – Starorobociańska, Pyszniańska, Tomanowa, Pod Kopą Kondracką (często używana przez kurierów), Świńska Goryczkowa, Goryczkowa nad Zakosy, Sucha (pod Kasprowym Wierchem), Liliowe, Świnicka, Gładka, Czarna Ławka, Wrota Chałubińskiego, Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem, Hińczowa, Żabia oraz Waga, Żelazne Wrota, Polski Grzebień, Rohatka, Lodowa.
• w graniach bocznych (m.in.): Bobrowiecka, Buczynowa, Czerwona, Iwaniacka, Kondracka, Zawrat, Kozia, Krzyżne, Szpiglasowa, Czerwona Ławka.

[edytuj] Doliny

Z grzbietów tatrzańskich opadają liczne doliny. Największe z nich to:

• po stronie polskiej
  • Dolina Chochołowska, Dolina Kościeliska, Dolina Małej Łąki, Dolina Bystrej, Dolina Suchej Wody z Doliną Gąsienicową, Dolina Białki, Dolina Waksmundzka, Dolina Roztoki, Dolina Pięciu Stawów Polskich, Dolina Rybiego Potoku
• po stronie słowackiej
  • Dolina Cicha Liptowska, Dolina Koprowa, Dolina Mięguszowiecka, Dolina Białej Wody, Dolina Jaworowa, Dolina Kieżmarska, Dolina Staroleśna, Dolina Wielicka, Dolina Zuberska

[edytuj] Jeziora

Jeziora Tatr zwane są tradycyjnie stawami. Nazwa ta przyjęła się też w publikacjach naukowych. W Tatrach występuje blisko 200 różnej wielkości stawów, począwszy od największego, Morskiego Oka (34,54 ha), poprzez porównywalnie duży Wielki Staw Polski, do zupełnie maleńkich, jak Zadni Mnichowy Stawek (0,04 ha). Stawy tatrzańskie, z jednym wyjątkiem (Kras Cichy Stawek), są pochodzenia polodowcowego. Znaczna większość stawów znajduje się na terenie Tatr Wysokich, w Tatrach Zachodnich ich liczba jest znacznie mniejsza (najbardziej znany jest Smreczyński Staw). Na Słowacji największymi jeziorami są Wielki Staw Hińczowy i Szczyrbskie Jezioro (po ok. 20 ha).

[edytuj] Budowa geologiczna

Tatry są górami fałdowymi orogenezy alpejskiej, dlatego charakteryzuje je tzw. młoda rzeźba terenu. Zostały sfałdowane i lekko wydźwignięte w okresie kredy późnej (środkowym i późnym turonie) w ramach fazy subhercyńskiej, wtedy też powstały płaszczowiny tatrzańskie. Obszar tatr został znów zalany płytkim morzem w eocenie. Ostatecznie wypiętrzone w późnym miocenie (10-15 mln lat temu).

Masyw zbudowany jest z paleozoicznego trzonu krystalicznego (głównie z późnokarbońskie) granitoidów, w mniejszym stopniu ze starszych skał metamorficznych, zwłaszcza migmatytów) i mezozoicznych skał osadowych tworzących płaszczowiny: wierchową i dwie główne reglowe – kriżniańską oraz choczańską. Zdecydowaną większość Tatr budują skały trzonu krystalicznego, skały osadowe płaszczowin są obecne głównie na północnym skraju Tatr, gdyż były one przesunięte i obalone na północ. W polskiej części Tatr, będącej północną częścią tego masywu, skały osadowe zajmują większą powierzchnię niż krystaliczne.

[edytuj] Trzon krystaliczny Tatr

Zdecydowaną większość krystalicznego trzonu Tatr reprezentują granitoidy datowane metodami radiometrycznymi na 290 ± 15 mln lat (późny karbon). Jest to intruzja spowodowana naprężeniami orogenezy waryscyjskiej. Najpowszechniejszym typem granitoidów tatrzańskich są granodioryty, a trochę rzadszym tonality. Właściwe granity są rzadkie i spotyka przede wszystkim w rejonie Hali Goryczkowej w Tatrach Zachodnich. Prawie całe Tatry Wysokie utworzone są przez granitoidy (granodioryty i tonality), granitoidy (prawie wyłącznie granodioryty i rzadsze granity porfirowe) są również ważnym elementem Tatr Zachodnich, gdzie jednak współwystępują z równie rozpowszechnionymi starszymi skałami metamorficznymi. W obrębie granitoidów występują żyły pegmatytów i żyły kwarcowe, ważnych ze względu na cenne minerały wydobywane tu od XV w.

Skały metamorficzne występują głównie w Tatrach Zachodnich i są to przede wszystkim migmatyty, o wieku głównej fazy metamorfizmu datowanym na 420 mln lat. Większość skał metamorficznych Tatr była pierwotnie fliszem, choć są też obecne amfibolity itp., które pochodzą z metamorfizmu pierwotnych obojętnych skał wulkanicznych typu bazaltów. Podrzędnie spotyka się gnejsy i łupki łyszczykowe.

[edytuj] Osadowe skały płaszczowin tatrzańskich

Najstarszym osadem jest permski zlepieniec koperszadzki znaleziony na zboczu Jagnięcego Wierchu w Tatrach Słowackich. W triasie, jurze i kredzie następowała sedymentacja skał osadowych, przy czym była ona zróżnicowana. Serie wierchowe i reglowe różnią się charakterem osadów, co było spowodowane różną głębokością morza i odległością od brzegu. W górnej kredzie serie skalne zostały zafałdowane i przemieszczone ku północy o wiele kilometrów. Tak powstała płaszczowinowa budowa Tatr. W eocenie część Tatr została przykryta morzem w którym powstały zlepieńce, wapienie numulitowe, piaskowce, mułowce i łupki pokrywające północne stoki Regli oraz wypełniające Kotlinę Zakopiańską i Pasmo Gubałowskie.

[edytuj] Rzeźba i osady czwartorzędu

Rzeźba Tatr ma cechy typowej rzeźby alpejskiej. Jest ona efektem znacznego neotektonicznego wyniesienia masywu nad okalające go kotliny śródgórskie oraz erozyjnej i akumulacyjnej działalności lodowców górskich podczas kliku (3 do 4) zlodowaceń plejstoceńskich. Według badaczy lodowce ostatniego zlodowacenia definitywnie ustąpiły w boreale (holocen) ok 8,4 tys. ¹⁴C lat BP. Erozyjna działalność lodowców bardzo dobrze zapisała się w U-kształtnych profilach poprzecznych dolin (np. Dolina Białej Wody, Roztoki, Rybiego Potoku), cyrkach lodowcowych, misach glacjalnych (np. Morskie Oko), dolinach zawieszonych (np. Buczynowa Dolinka), mutonach i podciosach lodowcowych. W zlodowaconych dolinach zachowały się ciągi moren końcowych, bocznych, dennych i ablacyjnych oraz formy lodowców gruzowych a także osady rzeczne i rzecznolodowcowe. Doliny niezlodowacone podczas plejstocenu zachowały swój V-kształtny profil poprzeczny (np. Dolina za Bramką, dolne części dolin Kościeliskiej i Chochołowskiej, dolina Strążyska). Podczas holocenu glacjalna rzeźba poddana została niedużemu przemodelowaniu, głównie za sprawą działalności erozyjnej i akumulacyjnej procesów stokowych – powstały żleby, piargi i stożki murowe.

W skałach krasowiejących (głownie wapienie serii wierchowej) podczas czwartorzędu rozwinęły się systemy jaskiń. Powstały m.in.:

• Jaskinia Wysoka-Za Siedmiu Progami – do niedawna najdłuższa (ustąpiła miejsce systemowi jaskiń Wielkiej Śnieżnej)
• Jaskinia Wielka Śnieżna – najgłębsza i najdłuższa
• Jaskinia Bielska – najczęściej zwiedzana

[edytuj] Świat roślinny

W Tatrach stwierdzono występowanie ok. 1300 gatunków roślin naczyniowych, przy czym dla ok. 200 gatunków Tatry są jedynym miejscem ich występowania w Polsce. Bogata jest flora mszaków (ok. 700 gatunków), występuje też tutaj ok. 1000 gatunków grzybów, 870 gatunków porostów. Czynniki klimatyczne zadecydowały o dużej odrębności flory Tatr od flory nizinnej. Zróżnicowanie geologiczne podłoża i znacznie różniące się warunki życiowe na różnych wysokościach są przyczyną dużej różnorodności gatunkowej flory Tatr. W czasie jednodniowej wycieczki, na niewielkim obszarze napotkać można wiele, znacznie różniących się składem gatunkowym zespołów roślinności. Duże różnice wysokości bezwzględnej sprawiają, że w Tatrach zaznacza się piętrowy układ świata roślinnego:

• pogórze (do ok. 800 m n.p.m.) – gatunki identyczne jak na niżu.
• regiel dolny (do 1200-1250 m n.p.m.) – pierwotnie lasy złożone z jodeł pospolitych i buku zwyczajnego. Obecnie dominuje świerk pospolity.
• regiel górny (do 1500 m n.p.m.) – złożony głównie ze świerku pospolitego (Picea abies). Górna granica regla stanowi jednocześnie górną granicę lasu. Rosną tu karlejące świerki pospolite, wierzba śląska, górska odmiana jarzębiny i sosna limba (Pinus cembra).
• piętro subalpejskie (do 1800 m n.p.m.) – tworzone głównie przez kosodrzewinę (Pinus mugo) z domieszką wierzby śląskiej. Z pierwotnej powierzchni kosówki pozostało jedynie ok. 50%, resztę wskutek gospodarki pasterskiej zajęły hale. Zwiększyło to zagrożenie lawinowe w górach. Po zaprzestaniu wypasu kosodrzewina z powrotem stopniowo zarasta dawne hale.
• hale (do 2300 m n.p.m.) – obszar porośnięty niską trawiastą roślinnością. Niegdyś było to obszar intensywnie wykorzystywane gospodarczo jako pastwiska. Obecnie kontynuuje się kulturowy, kontrolowany wypas na niektórych polanach.
• piętro turni (powyżej 2300 m n.p.m.) – rośnie tu jeszcze ok. 120 gatunków roślin naczyniowych.

Najciekawsza przyrodniczo i najbardziej swoista jest roślinność dwóch ostatnich pięter. Do swoistych rysów flory Tatr należy również występowanie tu wielu endemitów i subendemitów, m.in.:

• goździk lśniący (Dianthus nitidus)
• ostróżka tatrzańska (Delphinuim oxysepalum)
• przymiotno węgierskie (Erigeron hungaricus)
• pszonak Wahlenberga (Erysimum wahlenbergii)
• skalnica tatrzańska (Saxifraga perdurans)
• urdzik karpacki (Soldanella carpatica)
• warzucha tatrzańska (Cochlearia tatrae)
• wiechlina tatrzańska (Poa nobilis)

Inne ciekawe rośliny: szarotka alpejska (Leontopodium alpinum), lilia złotogłów (Lilium martagon), dziewięćsił bezłodygowy (Carlina acaulis), szafran spiski (Crocus scepusiensis), kuklik górski (Geum montanum), skalnica nakrapiana (Saxifraga aizoides), goryczka kropkowana (Gentiana punctata), goryczka trojeściowa (Gentiana asclepiadea), goryczka wiosenna (Gentiana verna), zimowit jesienny (Colchicum autumnale), goździk wonny (Dianthus praecox), mak alpejski (Papaver burseri), rojnik górski (Sempervivum montanum),arcydzięgiel litwor (Archangelica officinalis), tojad mocny (Aconitum firmum), sasanka alpejska (Pulsatila alpina)^[1].

[edytuj] Świat zwierzęcy

Świat zwierzęcy do granicy lasów przypomina pierwotną faunę niżu. Zwierzynę płową reprezentują takie gatunki jak:sarna (Capreolus capreolus), jeleń szlachetny (Cervus elaphus), niektóre drapieżniki: lis (Vulpes vulpes), borsuk (Meles meles), ryś (Lynx lynx), niedźwiedź brunatny (Ursus arctos), niektóre gatunki ptaków: puchacz (Bubo bubo), orzeł przedni (Aquila chrysaetos), głuszec (Tetrao urogallus), jarząbek (Bonasa bonasia), orlik krzykliwy (Aquila pomarina), ryby: pstrąg potokowy (Salmo trutta). Piętra powyżej lasów zamieszkują zwierzęta niespotykane w Polsce poza Tatrami. Wśród ssaków są to: świstak (Marmota marmota), kozica (Rupicapra rupicapra), nornik śnieżny (polnik tatrzański) (Microtus nivialis mirhanreini), darniówka tatrzańska (Pitymys tatricus). Wśród ptaków: płochacz halny (Prunella collaris), siwerniak (Anthus spinoletta), pomurnik (Tichodroma muraria), orzechówka (Nucifraga caryocatactes ).

[edytuj] Klimat

Klimat tatrzański ma wiele cech wspólnych z klimatem alpejskim. Najważniejsze z nich to niska średnia temperatur w roku, duża zmienność temperatur w ciągu doby, gwałtowne zmiany, częste zachmurzenia, znaczna ilość dni z opadami (w wyższych partiach gór większość opadów ma postać śniegu), zamglenia, długo utrzymująca się pokrywa śnieżna, silne nasłonecznienie i wiatry wiejące zazwyczaj z zachodu oraz z kierunku południowo-zachodniego. Większość zjawisk związana jest z przechodzeniem frontów atmosferycznych.

Zima w Tatrach trwa zazwyczaj od końca listopada do końca marca (w Zakopanem) i od połowy października do początku maja na wysokości Kasprowego Wierchu. Najzimniejszym miesiącem najczęściej jest luty, a najcieplejszym lipiec. Najniższa zanotowana temperatura to -39,5°C w lutym 1929 a najwyższa to +30,2°C w sierpniu 1943. Charakterystyczne dla klimatu tatrzańskiego są zimowe inwersje temperatury (im wyżej tym cieplej) oraz śnieżyce w środku lata.

Silne, często huraganowe wiatry zazwyczaj nazywane są halnymi. To uogólnienie jest błędne. Wiejący z kierunku południowego wiatr halny jest odpowiednikiem fenu. Powstaje w sytuacji, gdy na wschód od Tatr rozwija się wyż a na zachód niż. Nagrzane powietrze po południowej stronie Tatr podnosi się i stopniowo ochładza się (ok. 0,6°C/100 m). Para wodna zawarta w powietrzu skrapla się. a nad grzbietem Tatr powstaje podłużny obłok (widoczny najlepiej nad Giewontem i Czerwonymi Wierchami). Masy powietrza po przejściu grzbietu opadają gwałtownie w kierunku Zakopanego. Temperatura po polskiej stronie Tatr rośnie (ok. 1°C/100 m) a wiatr wieje gwałtownymi, ciepłymi podmuchami, pomiędzy nimi występują charakterystyczne okresy "ciszy". Wiatr halny zazwyczaj pojawia się wiosną lub jesienią, trwa od kilku godzin do kilku dni. Kończy się na ogół opadami deszczu lub śniegu. Najsilniejszy przeszedł w dniach 6-7 maja 1968 r., wiał z prędkością 280 km/godz. i połamał ok. 500 ha lasu. Wiatr halny poprzedza spadek ciśnienia powietrza odczuwany zwłaszcza przez osoby nadpobudliwe oraz cierpiące na choroby serca i krążenia. Zimne, porywiste wiatry wiejące z kierunków zachodnich nazywane są przez górali orawskimi.

Innym zjawiskiem występującym w Tatrach są silne zamglenia. W przypadku utrzymywania się mgieł w dolinach przy jednoczesnym nagrzaniu powietrza w wyższych partiach gór można czasem zaobserwować w horyzontalnym położeniu słońca tzw. widmo Brockenu (własny, wyolbrzymiony cień na ekranie mgieł). W przesądach taternickich zaobserwowanie tego zjawiska traktowane bywa jako ostrzeżenie (zwiastun nieszczęścia). Jednak widziane trzykrotne jest już swoistym "zabezpieczeniem" w dalszych wędrówkach po górach.

[edytuj] Turystyka

Pierwsza, odnotowana wycieczka w Tatry odbyła się w 1565 r. (Przejażdżka Beaty z Kościeleckich Łaskiej ze spiskiego Kieżmarku do Doliny Kieżmarskiej). Z XVII w. pochodzą też wzmianki o pierwszych wejściach na szczyty.

Za ojca polskiej turystyki tatrzańskiej uważa się Stanisława Staszica. W latach 1803-1805 wędrował po Tatrach, prowadząc badania naukowe. Ich owocem jest wydane w 1815 dzieło O ziemiorodztwie Karpatów. Staszicowi przypisywane są pierwsze wejście na Kołowy Szczyt. Był też na Krywaniu, Sławkowskim Szczycie, Łomnicy. Tatry badał też w latach 1835-1850 geolog Ludwik Zejszner.

Pierwsi turyści odwiedzali przede wszystkim Dolinę Kościeliską, Kuźnice, Kalatówki i Morskie Oko. Wielkim propagatorem Tatr stał się lekarz Tytus Chałubiński. Za pioniera turystyki wysokogórskiej uważa się księdza Józefa Stolarczyka. Do rozwoju ruchu turystycznego przyczyniło się także wydanie (1860) przez Walerego Eljasza, pierwszego przewodnika po Tatrach. W 1873 zawiązało się Węgierskie Towarzystwo Karpackie oraz, niewiele później, Towarzystwo Tatrzańskie. Celem ludzi w nich działających stało się propagowanie turystyki i jej ułatwianie. Towarzystwo budowało szlaki turystyczne oraz schroniska (Morskie Oko – 1874, Roztoka – 1876, Dolina Pięciu Stawów Polskich – 1876). Zasługą Towarzystwa jest też rozwój Zakopanego przez liczne inwestycje (np. oświetlenie, budowa Szkoły Przemysłu Drzewnego). Lata 70. XIX w. to też wiele, odnotowanych jako pierwsze, wejść na szczyty górskie. Latach 80. XIX w. to początek taternictwa zimowego. Pierwsi turyści wędrowali po Tatrach z przewodnikami wywodzącymi się z zakopiańskich górali. Najbardziej znani to: Klemens Bachleda (Klimek), Jędrzej Wala, Maciej Sieczka, Szymon Tatar, Wojciech Roj, Józef Gąsienica Tomków, Bartłomiej (Bartuś) Obrochta, Stanisław Gąsienica Byrcyn i wielu innych. Z "chodzeniem po górach" wiązały się wypadki. Inicjatorem powstania i pierwszym kierownikiem Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego był Mariusz Zaruski (1909 r.).

Wzrost popularności Tatr spowodował w latach 90. XIX w. osiedlenie się w Zakopanem dużej grupy ówczesnej inteligencji. Dzięki niej, jej pasji kolekcjonerskiej, zachwytom nad pięknem Tatr i tatrzańskim folklorem, Tatry stały się miejscem badań i źródłem inspiracji dla wielu twórców. O Tatrach pisali m.in.: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, urodzony na Podhalu, w Ludźmierzu (Na Skalnym Podhalu, Legenda Tatr); Seweryn Goszczyński Dziennik podróży do Tatr, Sobótka); Władysław Orkan, Stanisław Nędza-Kubiniec. Z Zakopanem związany był też Kornel Makuszyński. Kompozytorzy urzeczeni widokiem dzikiej przyrody, tworzyli czerpiąc z bogactwa muzyki góralskiej, np. Karol Szymanowski, Mieczysław Karłowicz, Zygmunt Noskowski, Jan Maklakiewicz, Wojciech Kilar.

Bogate zdobnictwo i architektura Podhala, za sprawą Stanisława Witkiewicza, dała podstawy stylowi zakopiańskiemu. Pejzaż tatrzański utrwalali Rafał Malczewski, Walery Eljasz-Radzikowski. Szkoła w Zakopanem (Szkoła Przemysłu Drzewnego i wydzielone z niej w 1948 r. Liceum Sztuk Plastycznych) doczekała się takich absolwentów jak: Antoni Kenar i Władysław Hasior.

Wynikiem rozlicznych badań są m.in. publikacje Witolda H. Paryskiego, autora wielotomowego przewodnika dla taterników, jego żony Zofii opisującej bogactwo flory tatrzańskiej (Zofia Paryska zajmowała się także tematyką ochrony przyrody). Z Tatrami związany był także Józef Federowicz, wieloletni kierownik zakopiańskiej stacji meteorologicznej, Juliusz Zborowski, dyrektor Muzeum Tatrzańskiego.

Wielu z nich zostało pochowanych na najstarszym cmentarzu Zakopanego, na Pęksowym Brzyzku.

Obecnie Tatry należą do powszechnie odwiedzanych miejsc. Zbudowane liczne szlaki turystyki pieszej, nartostrady i trasy zjazdowe na obszarze Polski i Słowacji, baza noclegowa, liczne wyciągi narciarskie a także koleje linowe (na Kasprowy Wierch i Łomnicę oraz linowo-terenowa – na Gubałówkę i Smokowieckie Siodełko) sprzyjają turystyce i sportom zimowym.

[edytuj] Wypadki

Tatry są górami wysokimi, wysokość względna zboczy może wynosić nawet do 1400 m. Dlatego turystyka górska w Tatrach zawsze przynosiła ofiary śmiertelne. Wypadki i akcje ratownicze w Tatrach opisał w swej książce Wołanie w górach Michał Jagiełło, polski taternik i ratownik TOPR.

[edytuj] Najwcześniejsze

Jako najstarszy wypadek w Tatrach (ok. połowy XVII w.) przekazy podają śmierć poszukiwacza skarbów, Adama Kaltesteina, jednak najprawdopodobniej było to zabójstwo. Następną ofiarą był kolejny poszukiwacz skarbów, znany jako Papirus, który miał spaść z Czarnego Szczytu. Po północnej, polskiej stronie Tatr kroniki odnotowują najwcześniej niejakiego juhasa Budza, który spadł z Koziego Wierchu do Buczynowej Dolinki ratując owcę. W roku 1850 zabił się pięćdziesięcioletni góral Maciej Bachleda, a w 1851 sześcioletnia Katarzyna Dropa.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Lefeld J. & Gaździcki A., 1997: Przewodnik 68 zjazdu Pol. Tow. Geol., Zakopane.

[edytuj] Zobacz też

• Flora Tatr
• Orla Perć
• Podhale
• Jeziora polskich Tatr
• Tatry Niżne
• Tatrzański Park Narodowy
• TOPR

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Wirtualne Tatry – opisy szlaków turystycznych
• Zdjęcie z satelity Landsat 7
• Linki związane z turystyką w Tatrach w katalogu Open Directory Project