Lotar I

Z Wikipedii

Lotar I

Lotar (Chlothar) I (ur. 795, zm. 29 września 855 w Prüm) – najstarszy syn Ludwika I Pobożnego. W latach 840-855 W latach 840-843 król Franków i cesarz z dynastii Karolingów.

W 817 podniesiony przez ojca do rangi współcesarza i króla Włoch. W 833 na spotkaniu w Rothfeld pod Colmarem pojmał ojca i zmusił go do publicznej pokuty w kościele św. Medarda w Soissons. W 834 uwolnił Ludwika Pobożnego. W 840, po jego śmierci, został władcą całego państwa Franków. W 841 przegrał bitwę pod Fontenoy. 19 lutego 842 w Strasburgu ślubował wraz z braćmi wzajemną wierność.

W 843 w Verdun synowie Ludwika Pobożnego: Lotar I, Karol II Łysy oraz Ludwik II Niemiecki zawarli traktat na mocy którego podzielili między siebie państwo frankońskie

Najstarszy z synów, Lotar I, otrzymał wraz z tytułem cesarskim środkową część państwa franków Państwo środkowofrankijskie na które składała się Italia oraz szeroki pas ziem ciągnący się wzdłuż Renu od Alp aż po Morze Północne. Był to obszar niejednolity pod względem geograficznym i etnicznym.
Dzielnica położona na wschód od posiadłości Lotara, zamieszkana głównie przez ludność pochodzenia germańskiego, przekazana została Ludwikowi zwanemu później Niemieckim.
Część zachodnią, zasiedloną przez ludność mówiącą przeważnie językami romańskimi, otrzymał najmłodszy z braci, Karol II Łysy.

Podział ten położył podwaliny pod powstanie w przyszłości Francji, Niemiec i Włoch.

Wyznaczony przez ojca na sprawującego zwierzchnictwo nad młodszymi braćmi (Ludwikiem Niemieckim, Karolem Łysym) i strzegącego jedności państwa. Wydał ustawę Constitutio Romana, która ustanowiła zwierzchność cesarza nad papieżem.

Po śmierci Lotara jego ziemie zostały podzielone pomiędzy jego synów: