Louis de Bar
Z Wikipedii
Louis de Bar (ur. ok. 1370/1375 – zm. 23 czerwca 1430) – francuski kardynał okresu Wielkiej Schizmy Zachodniej. Książę Bar 1415–30.
Był synem księcia Bar Roberta I i siostrzeńcem króla Francji Jana Dobrego. Przeznaczono go do stanu duchownego. Był administratorem diecezji Langres (1395-1413), Châlons-sur-Marne (1413-1420), Verdun (1420-1423 i ponownie od 1424) oraz Poitiers (1423-1424). W 1397 otrzymał nominację kardynalską od awiniońskiego antypapieża Benedykta XIII, jednak później przyłączył się do obediencji pizańskiej i został legatem pizańskiego antypapieża Aleksandra V we Francji i Niemczech. W 1409 przyjął święcenia kapłańskie. Biskup Porto e Santa Rufina od 1412 do 1415 (?)[1]. Uczestniczył w początkowej fazie obrad Soboru w Konstancji. W 1415 roku został księciem Bar, po wygaśnięciu świeckiej linii dynastii de Bar. Cztery lata później scedował swoje posiadłości na rzecz Rene d'Anjou, późniejszego króla Neapolu (1435). Zmarł w Varennes.
Przypisy
- ↑ W 1415 Sobór w Konstancji mianował kardynałem-biskupem tej diecezji ustępującego papieża Grzegorza XII. Po jego śmierci w 1417 kardynałem-biskupem Porto e Santa Rufina został Antonio Correr. Ranga i tytuł kardynalski Louisa de Bar po 1415 roku pozostają niejasne. Lista uczestników konklawe 1417 sugeruje, że powrócił on do rangi prezbitera SS. XII Apostoli, wydaje się jednak, że on sam do końca życia używał tytułu kardynała Porto, choć nie miał już faktycznej jurysdykcji nad tą diecezją. Niewykluczone, że z uwagi na fakt, iż rezydował on na stałe poza Kurią, ani Sobór, ani Papież Marcin V nie podjęli w tej kwestii żadnych decyzji.
