Ludwik Decjusz

Z Wikipedii

Justus Ludwik Decjusz (ok. 1485-1545), znany także jako Jost Ludwig Dietz – pochodzący z Alzacji krakowski dyplomata, finansista i sekretarz króla Zygmunta Starego, później jego doradca i zwierzchnik mennic koronnych.

Początkowo był protegowanym, sekretarzem i współpracownikiem Jakuba Bonera, królewskiego bankiera, twórcy i zarządcy żup solnych Wieliczki i Bochni. Będąc człowiekiem wszechstronnie utalentowanym i wytrawny dyplomatą, Justus Decjusz w krótkim czasie stał się w Krakowie bardzo wpływową postacią, cieszył się także szacunkiem i przyjaźnią najwybitniejszych humanistów Europy, m. in. Marcina Lutra i Erazma z Rotterdamu. Bliskie stosunki łączyły go z dworem Habsburgów.

W roku 1528 Justus Decjusz zakupił część Przegorzał i Wolę Chełmską pod Krakowem (obecnie dzielnica miasta nazywana Wolą Justowską), i przy pomocy włoskich architektów wybudował tam podmiejską willę. Rezydencja była gotowa w roku 1535, stając się miejscem spotkań przedstawicieli różnych narodowości i kultur, wymiany poglądów i twórczej konfrontacji przekonań.

Obecnie w kompleksie historycznym Willa Decjusza prowadzi działalność Stowarzyszenie w którego skład wchodzą znane osobistości ze świata nauki, gospodarki i kultury.

Jest autorem trzytomowego dzieła O starożytności Polaków (De vetustatibus Polonorum). W utworze tym, pisanym świetną, humanistyczną łaciną, Decjusz wiąże najdawniejsze dzieje Polski z obrazem początkowych dziejów narodów Europy. Powołując sie na nieistniejące dzieła bądź faslyfikaty, Alzatczyk skomponował długą listę królów sarmackich, rzekomo władców Sarmatów od których pochodzili Polacy.