Maria Taglioni

Z Wikipedii

Maria Taglioni - urodzona w Sztokholmie w 1804, zmarła w Marsylii w 1884. Tancerka włoska, córka Filipa Taglioni, pod którego okiem studiowała taniec w Paryżu. Zadebiutowała w Hofftheater, w Wiedniu w 1822, w balecie La Reception d'une Jeune Nymphe a la Cour de Terpsychore, specjalnie stworzonym dla niej przez ojca. Rok później tańczyła w Niemczech, we Włoszech i w Paryżu. W 1827 zadebiutowała na scenie Opery paryskiej. W 1832 została pierwszą i niedoścignioną odtwórczynią głównej roli w balecie Sylfida.

W 1832 wyszła za mąż za hrabiego Gilberta de Voisins, urodziła syna, ale związek nie przetrwał, w 1835 doszło do separacji. W 1837 pojechała do Petersburga, gdzie tańczyła przez 3 lata. Po wyjeździe z Rosji odbywała częste tournée po całej Europie, regularnie była gościem na scenie w Londynie. Ostatni raz tańczyła w 1847, po czym wyjechała do Wenecji, tam straciła cały swój majątek, nikt nie wie w jaki sposób. Została zmuszona do powrotu do Paryża i Londynu, gdzie dawała lekcje tańca. W 1861 ułożyła choreografi do baletu Le Papillon dla Emmy Livry, swojej ulubionej uczennicy, która wkrótce zginęła tragicznie.

Od czasu wystąpienia w Sylfidzie Taglioni stała się sławą międzynardową wręcz światową i żadna po niej tancerka nie osiągnęła takiego rozgłosu. Wystarczyło samo jej imię aby wypełniać największe teatry po brzegi. Jako jedna z pierwszych tancerek przywdziała białe, długie tutu (długa suknia z tiulu), które od tego momentu stało się emblematem tancerek klasycznych. I choć nie była pierwszą, która tańczyła na palcach, to dzięki jej interpretacji ten typ tańca stał się rutynowym w każdym balecie. Nawet jej uczesanie, z przedziałkiem po środku i włosami upiętymi w niski kok, stało się konwencjonalym uczesaniem wszystkich klasyczek, aż po dzień dzisiejszy. Będąc tancerką o wyjątkowej lekkości i skoczności wprowadziła całkiem nowy typ zjawiskowej, uduchowionej i eterycznej postaci. Na scenie wydawała się płynąć.

Poza Sylfidą zasłynęła w takich baletach jak: La fille du Danube, Le Pas de Quatre, La Gitana i Le Dieu et la Bayadere.

Zobacz też: taniec klasyczny, najbardziej znane balety.