Marka NRD

Z Wikipedii

Marka NRD

Kod ISO 4217	DDM
Terytorium	Niemiecka Republika Demokratyczna
Podział	100 fenigów = 1 marka NRD
Symbole	DDM - marka Pf - fenig
Monety	1, 2, 5, 10, 50 (Pf) 1, 2, 5 (DDM)
Banknoty	10, 20, 50, 100 (DDM) - często używane 200, 500, (DDM) - rzadko używane
Centralny bank	Staatsbank der DDR

Marka NRD - jednostka płatnicza w radzieckiej strefie okupacyjnej Niemiec a następnie Niemieckiej Republice Demokratycznej w latach 1948 - 1990. Od 1948 roku wydawana przez bank emisyjny Deutsche Notenbank a od roku 1968 przez Bank Państwowy NRD (Staatsbank der DDR). Jedna marka liczyła 100 pfennigów.

Spis treści 1 Nazwa 2 Historia 3 Wymienialność 4 Siła nabywcza 5 Przykłady cen z NRD[2] 6 Zniszczenie banknotów 7 Przypisy

[edytuj] Nazwa

W historii waluty stosowane były następujące nazwy:

• Marka niemiecka Niemieckiego Banku Emisyjnego(Deutsche Mark) (DM) w okresie od 24 lipca 1948 do 31 lipca 1964
• Marka Niemieckiego banku Emisyjnego (Mark der Deutschen Notenbank) (MDN) - od 1 sierpnia 1964 do 31 grudnia 1967
• Marka Niemieckiej Republiki Demokratycznej (również Marka NRD) (M) od 1 stycznia 1968 do 30 czerwca 1990.

[edytuj] Historia

21 lipca 1948 w zachodnich strefach okupacyjnych wprowadzono markę niemiecką zastępując Reichsmark i Rentenmark. Ta pierwsza była ciągle środkiem płatniczym w radzieckiej strefie okupacyjnej, co na dłuższą metę spowodowało inflacją spowodowaną przepływem bezwartościowej waluty na wschód. Jako kontrakcję, władze strefy wyemitowały 23 czerwca 1948 certyfikaty, zaświadczające legalność posiadanych Reichsmarek, ograniczając ilość legalnie posiadanych marek do 70 na osobę. 24 lipca wydano nowa serię banknotów sygnowanych przez Deutsche Mark von der Deutschen Notenbank.

[edytuj] Wymienialność

Marka NRD była wewnętrzną jednostką rozliczeniową - nie była wymienialna w handlu zagranicznym ani ruchu turystycznym. Zarówno wywóz jak i wwóz marek był zabroniony i podlegał karze. W handlu zagranicznym operowano pojęciem marki walutowej. Zagraniczne środki płatnicze nie były w NRD dopuszczone do handlu wewnętrznego. Wyjątkiem były sklepy sieci Intershop, w których można było płacić walutą wymienialną, jak również bonami (Forumscheck). Dla celów podróży do Krajów Demokracji Ludowej dozwolona była niewielka wymiana walutowa po kursie określonym przez państwo. Podróżujący do krajów zachodnich zobowiązani byli do przymusowej wymiany z góry określonej sumy.

[edytuj] Siła nabywcza

Siłę nabywczą marki NRD określić można tylko w przybliżonym zakresie ze względu na subwencjonowanie wielu dóbr konsumpcyjnych przez państwo, zwłaszcza żywności, transportu, mieszkań, a nawet książek. Na czarnym rynku 1 marka wschodnioniemiecka warta była ok. 0,2 marki zachodnioniemieckiej. Kurs oficjalny ustalony przez państwo wynosił 1:1^[1].

[edytuj] Przykłady cen z NRD^[2]

• 0,05 M - bułka
• 0,20 M - opłata za list krajowy do 20 g
• 0,34 M - litr mleka pełnego
• 1,55 M - kilogram cukru
• 2,40 M - 250 g masła
• 1,50 M - litr beznyny (88 oktanów)
• 16.90 M - płyta długogrająca
• 19 M - bilet na pociąg pospieszny na odległość 200 km
• 400 M - zegarek na rękę
• 2300 M - aparat fotograficzny Practica
• 12 000 M - samochód Trabant

[edytuj] Zniszczenie banknotów

Po zjednoczeniu Niemiec banknoty w sumie 100 miliarda M (objętość ok. 300 wagonów towarowych) złożono w 300 - metrowym lochu w okolicy Halberstadt. Znalazły sie tam również pozamonetarne środki i dokumenty rozliczeniowe - książeczki czekowe, oszczędnościowe, przewiezione eszelonem ze skarbca państwowego. Pieniądze zabezpieczono zbrojonym betonem i przykryto wapnem^[3].

W roku 2001 podano do wiadomości, że mimo zabezpieczeń dokonano włamania do bunkra i skradziono część banknotów. Postanowiono pozostałe banknoty spalić w Schoningen pod Helmstedt. Ostatnie banknoty spalono 29 czerwca 2002 r.

Przypisy