Mazur Ełk

Z Wikipedii

Mazur Ełk

Pełna nazwa

Miejski Klub Sportowy
Mazur Ełk

Przydomek

Mazurek, Kolejarz

Data założenia

1946

Stadion

MOSiR w Ełku, Piłsudskiego 27,
19-300 Ełk

Liczba miejsc

3,000 (992 miejsc siedzących)

Prezes

Ryszard Nolko

Trener

Jakub Golak

Liga

Liga okręgowa, grupa: warmińsko - mazurska I

2007/2008

3. miejsce (runda jesienna)





Stroje domowe





Stroje wyjazdowe

Strona internetowa klubu

MKS Mazur Ełk (Miejski Klub Sportowy Mazur Ełk)

Rok założenia: 1946
Barwy klubowe: biało - bordowo - granatowe
Adres: Piłsudskiego 27, 19-300 Ełk
Stadion: MOSiR w Ełku

pojemność: 3,000 miejsc (992 miejsc siedzących)

oświetlenie: brak

wymiary: 103 m x 67 m

Prezes: Ryszard Nolko
Trener: Jakub Golak

[edytuj] Historia klubu

W 1946 roku przy stacjonującym w Ełku 62. Pułku Piechoty założono Wojskowy Klub Sportowy (WKS) Mazur Ełk. Równocześnie, w tym samym roku, powstał Kolejowy Klub Sportowy (KKS) Ełk, który w 1949 roku przyjął nazwę ZKS (Związkowy Klub Sportowy) Kolejarz Ełk. W 1952 roku WKS Mazur Ełk po 6 latach istnienia zmienił nazwę na GWKS (Garnizonowy Wojskowy Klub Sportowy) Ełk. Rok później w ramach odgórnego polecenia o utajnieniu miejsca stacjonowania jednostek wojskowych, nazywał się on już KS (Klub Sportowy) Ełk, by z końcem 1953 r. w ogóle zostać rozwiązanym. Tymczasem wciąż istniejący klub KKS Kolejarz Ełk przejął w 1955 roku nazwę Mazur, pod którą występuje do dziś. Obecnie MKS Mazur Ełk występuje w okręgowej lidze, grupie warmińsko - mazurskiej.

- - Rok 1958 - - Ełczanie szli w górę III ligowej tabeli, wspomnianym 1958 r. uplasowali się na wysokiej - 4. pozycji. Na półmetku tego sezonu, Mazur zajmował nawet 2. lokatę z 20 pkt., ustępując o 1 pkt. liderującej wtedy Varsovii Warszawa - 21 pkt., a wyprzedzając o 2 pkt. głównego kandydata do końcowego triumfu - Polonię Warszawa. Wprawdzie droga do II ligi była bardzo daleka, ponieważ mistrzowie poszczególnych grup III ligi w latach: 1953-58 grali jeszcze w międzyokręgowych eliminacjach, ale emocji wśród ełckich kibiców było sporo. - Jak można było się spodziewać, w rewanżach zdecydowanie do przodu wysforowała się - Polonia i ona też zajęła 1. miejsce., a następnie udanie wystąpiła w eliminacjach o awans do II ligi. Tymczasem piłkarzom Mazura pozostała satysfakcja z „namieszania” w czołówce, a także z - odniesienia kilku wysokich zwycięstw, takich jak 7:0 z regionalnym rywalem ŁKS Łomża oraz 6:0 - z Warszawianką Warszawa. W owej, tak udanej dla ełczan edycji III ligi, zasadniczą ich kadrę - tworzyli: bramkarz - Wiesław Pasik; obrońcy - Tadeusz Skorupa, Kazimierz Sadowski, Jerzy - Chodkiewicz; pomocnicy - Henryk Sadowski, Tadeusz Adamczyk, Tadeusz Gromelski; napastnicy - - Stanisław Białowiec (najskuteczniejszy gracz Mazura z 17 golami), Tadeusz Romańczuk, Ryszard - Stefański, Leszek Załęski, Bogdan Siewruk, Eugeniusz Sadowski. Trenerem był Stefan - Marcinkiewicz. - - W latach 1959-1966 z braku III ligi, właśnie w lidze okręgowej ogniskowały się emocje regionalnego środowiska futbolowego. - - Przez pierwszych kilka sezonów zaciętą rywalizację o 1. miejsce toczyły dwa najlepsze - wówczas kluby naszego regionu - Mazur Ełk i Gwardia Białystok. Bezpośrednie mecze pomiędzy - nimi przyciągały w tamtym okresie na stadiony nawet i 5 tysięcy widzów. W premierowej edycji - okręgówki górą byli ełczanie o 4 pkt. przed gwardzistami. W drodze po ówczesny mistrzowski - tytuł, piłkarze Mazura odnieśli największe zwycięstwo w całej historii rozgrywek najwyższego - szczebla Białostockiego OZPN (lata: 1929-2000). Dokładnie 23 sierpnia 1959 roku rozgromili na - własnym boisku aż 19:0 Sokoła Sokółka. Najwięcej bramek dla ełczan - 7 strzelił Ryszard - Stefański. Ponadto 4 zdobył - Stanisław Białowiec, 3 - Leszek Załęski, po 2 - Janusz Tatar i Romuald Karpowicz, 1 - - Tadeusz Wądołowski. Trenerem Mazura był wtedy Kazimierz Sowiński.

- - - Rok 1961 - - Odnotujmy dojście Mazura Ełk do 1/16 rozgrywek o Puchar Polski w sezonie 1961/62. Najpierw ełczanie łatwo wyeliminowali 5:1 Cukrownika Pszenno (2 gole Michalczyka, po 1 - Remiszewskiego, Borawskiego, Karpowicza), a w II rundzie pokonali 3:2 po dogrywce Świt Skolwin ( 2 bramki Kopycińskiego, 1 - Skorupy). Następnym rywalem Mazura był już przedstawiciel I ligi, a okazał się nim jeden z najlepszych polskich klubów - Ruch Chorzów. Przyjazd renomowanych chorzowian do Ełku przyciągnął 4 marca 1962 r. na tamtejszy stadion nadkomplet widzów. Do przerwy gospodarze przegrywali tylko 0:1, niestety ostatecznie ulegli utytułowanym rywalom aż 0:8 - - Lata 1962 - 1965 - - Osiągnięciem wszystkich „czterech diamentów” pod rząd mistrzowskiej korony OZPN Białystok mogli pochwalić się: - Jerzy Tetiuk (bramkarz); Tadeusz Skorupa, - Andrzej Walczuk, Mirosław Kotarski (obrońcy); Antoni Remiszewski, Henryk Sadowski - (pomocnicy); Janusz Michalczyk, Romuald Karpowicz, Tadeusz Kotarski, Roman Aleksandrowicz - (napastnicy) oraz trener – Stefan Marcinkiewicz. Trzykrotnie uczynił to Józef Jackowski - (bramkarz), zaś dwukrotnie - Aleksander Kindziuk (także bramkarz), Kazimierz Sikorski, Gerard - Pietruszka (obrońcy), Mieczysław Czajka, Tadeusz Bułakowski, Mieczysław Szymański - (pomocnicy), Krzysztof Czerwik, Andrzej Zientarski, Witold Mieczławski, Ryszard Guzewicz - (napastnicy).

- - Sezon 1962/63 - - Miał on dla Mazura Ełk nietypowy przebieg. - Ełczanie występowali wtedy w 5-zespołowej grupie z Warmią Olsztyn, Włókniarzem Łódź, - Warszawianką i Lublinianką Lublin. Chcąc jak najlepiej przygotować swych piłkarzy do - eliminacyjnych gier kierownictwo ełckiego klubu zaangażowało na ten czas aż trzech trenerów. - Etatowemu szkoleniowcowi - Stefanowi Marcinkiewiczowi pomagali i doradzali: trener okręgowy - - Michał Gejdel oraz były szkoleniowiec Gwardii Białystok (z okresu jej występów w II lidze) - - Tadeusz Waśko. - Rywalizację w eliminacjach o awans do II ligi zaczęli ełczanie od cennego zwycięstwa 4:2 u - siebie z Warmią, po golach - Aleksandrowicza, Remiszewskiego, Michalczyka i Karpowicza. W - następnym spotkaniu nie dali oni wprawdzie rady na wyjeździe Włókniarzowi, przegrywając w - Łodzi 1:2, ale za tydzień wygrali 1:0 na własnym boisku z Warszawianką (bramka w 31. min. - Kłosowskiego). Po tym meczu radość ełckich kibiców była tak ogromna, że zanieśli nawet swych - piłkarzy na rękach do szatni, gdyż Mazur z 4 pkt. samodzielnie liderował w tabeli. - Następnie jednak ełczanie przegrali w wyjazdowym spotkaniu 0:3 (tracąc wszystkie gole w - II połowie) z faworyzowaną, „naszpikowaną” ex-pierwszoligowcami - Lublinianką, prowadzoną - wówczas przez słynnego później trenera Kazimierza Górskiego. Ponieważ w ostatniej kolejce I - rundy pauzowali, w efekcie na półmetku eliminacji znajdowali się na 3. pozycji z nadal 4 pkt., - podczas gdy 1. i 2. miejsce zajmowały Lublinianka i Warszawianka - po 5 pkt. Mimo wszystko ta - sytuacja w tabeli sprawiła, że w Ełku optymiści po cichu zaczęli przymierzać się już do II ligi. - Siła takich głosów wzrosła niepomiernie, gdy w pierwszych dwóch grach rewanżowej części eliminacji piłkarze Mazura wywieźli cenny remis 1:1 z Olsztyna i pokonali 1:0 u siebie Włókniarza po celnej główce Walczuka. Ponieważ Lublinianka także uzyskała w tym okresie 3 pkt, a Warszawianka raz przegrała oraz pauzowała, przed swoimi ostatnimi dwoma spotkaniami, ełczanie znajdowali się na 2. pozycji - 7 pkt., na 3. była Warszawianka – 5 pkt., zaś liderowali lublinianie - 8 pkt - Niestety piłkarze Mazura zakończyli rozgrywki niechlubnie. Najpierw ponieśli bowiem - klęskę 0:8 w Warszawie. Następnie zaś przegrali 0:2 u siebie z lubelskim zespołem. Po tym meczu - ujawniono (pisano o tym oficjalnie w ogólnopolskiej prasie), iż ełczanie sprzedali go za kwotę - ówczesnych 15 tysięcy złotych. Ostatecznie jednak cała sprawa rozeszła się „po kościach”. PZPN - zatwierdził bowiem wynik tego spotkania, a sprawcami całego incydentu uznano, jak to określono - - "sfanatyzowanych lubelskich kibiców”, których obarczono winą za przekupienie piłkarzy Mazura. - Ostatecznie więc Mazur z 7 pkt. zajął 3. miejsce. Natomiast 1. lokata i awans do II ligi przypadł - Lubliniance - 12 pkt., przed Warszawianką - 11 pkt.

- - Rok 1966 - - Przed rozpoczęciem rozgrywek do Staru Starachowice odszedł jeden - z asów atutowych ełczan, napastnik - Janusz Michalczyk (sklasyfikowany na 10. miejscu w - rankingu „Przeglądu Sportowego” na najbardziej utalentowanych polskich piłkarzy w - poszczególnych formacjach, będąc jedynym futbolistą z ligi okręgowej w tym gronie).W zimowej - przerwie do Włókniarza Białystok trafił drugi ełcki „snajper” - Romuald Karpowicz. W trakcie - sezonu przestał też występować rutynowany obrońca - Tadeusz Skorupa.

- - Lata 1966-1973 - - W latach 1966-1973 nasz region w III lidze w danym sezonie reprezentowały - tylko po 2 kluby, wciąż wysoki poziom miała rywalizacja w lidze okręgowej Białostockiego OZPN. - W niej prymat odzyskał Mazur Ełk, „krążący” wówczas pomiędzy okręgówką, a III ligą. Za - wyjątkiem sezonu 1970/71, ełczanie za każdym razem, gdy akurat nie występowali w III lidze, - sięgali bowiem po tytuł Mistrza Okręgu Białostockiego. Tak działo się w latach: 1967, 1969, 1972. - Na przestrzeni tych pięciu sezonów wywalczeniem wszystkich 3 okręgowych laurów mogli - pochwalić się następujący piłkarze Mazura: Stanisław Gworek, Kazimierz Sikorski (obrońcy), - Mieczysław Szymański, Antoni Remiszewski (pomocnicy), Andrzej Zientarski, Witold - Mieczławski, Sławomir Królczak (napastnicy). Dwukrotnie zaś uczynili to: Aleksander Kindziuk - (bramkarz); Andrzej Walczuk, Czesław Maciorowski, Ryszard Minklein (obrońcy); Tadeusz - Kotarski, Jędrzej Dawidowski (pomocnicy); Leszek Łukomski, Józef Polkowski, Leonard - Kratyński, Jan Głąb (napastnicy) - - Na tym szczeblu zmagań I-ligowcy byli jeszcze dla naszych drużyn - nie do przejścia, ale w sezonie 1968/69 bliski tego szczęścia był Mazur Ełk. W drodze do 1/16 PP - pokonał on aż 5:0 drugoligowy MZKS (Arkę) Gdynia, po 2 golach Zientarskiego oraz 1 - - Mieczławskiego, T. Kotarskiego i Szymańskiego. Następnie do Ełku przyjechała I-ligowa Gwardia - Warszawa. Mimo dogrywki utrzymał się w tym meczu remis 0:0 i dopiero w rzutach karnych - Mazur uległ 4-5 swym o wiele wyżej notowanym rywalom ze stolicy

.- - 1975/1976 - - Wyjątkowym był rezultat Mazura Ełk, który w ostatniej kolejce mistrzostw OZPN Białystok, 13 czerwca 1976 r. rozgromił u siebie Romintę Gołdap aż 18:1. Imponującym wyczynem popisał się napastnik gospodarzy - Jan Laszuk, zdobywając w tym meczu 9 goli.

- - 1984/1985 - - Przedsmakiem emocji dla kibiców Mazura z sezonu 1985/86 były mecze w edycji 1984/85. - Wówczas to ełccy piłkarze szkoleni przez Zbigniewa Banię napędzili sporo strachu w rundzie - jesiennej awansującej do II ligi - Olimpii Elbląg. Drużyna Mazura na jesieni często liderowała. Na - prowadzeniu była już od 1. do 3. oraz od 7. do 10. kolejki. Jesienią ełczanie odnieśli m.in. 6 - zwycięstw pod rząd, najwyżej gromiąc 4:0 regionalnego rywala - Gwardię Białystok po 2 golach D. - Zgutczyńskiego oraz 1 - M. Chrzanowskiego i Romańczuka. Na półmetku zarówno 1. Olimpia, jak i - 2. Mazur miały po 22 pkt. - W rewanżach ełczanie zagrali już słabiej i na finiszu zajęli 4. lokatę, choć w spotkaniu już - tylko o prestiż pokonali u siebie w 24. kolejce 1:0 Olimpię (bramka Daleckiego) - - 1985/1986 - - 1985/86 najlepiej z klubów naszego regionu prezentował się Mazur Ełk. Najbardziej pamiętny przebieg miał występ ełckiego zespołu w III lidze w edycji 1985/86, gdy stoczył on pasjonujący, choć niestety przegrany pojedynek o drugoligowy awans z Hutnikiem Warszawa. - Ełczanie w jesiennej rundzie pozostawali cały czas w niewielkiej odległości za liderującymi - hutnikami. Na półmetku 2. Mazur miał 19 pkt., tracąc do prowadzącego Hutnika jeden punkt. W - bezpośrednim pojedynku, na koniec I rundy, ełczanie wywieźli cenny remis 0:0 z boiska Hutnika. - Wygrali tymczasem 2:1 na wyjeździe z 3. po jesieni Gwardią Szczytno (gole - Radkowski w 78. - min. i Czekalski w 90. min). - Rewanże stały pod znakiem dalszych zaciętych zmagań Mazura i Hutnika. Pomiędzy 15., a - 17. kolejką ełczanie odnieśli 3 zwycięstwa pod rząd. Rozpoczęli tę passę wynikiem 4:0 u siebie z - Gwardią Szczytno (3 bramki D. Zgutczyńskiego, 1 - Popowskiego), a zakończyli wygraną także - jako gospodarz 2:1 z Mławianką (trafienia - Dalecki i Remiszewski). I właśnie triumf nad drużyną z Mławy sprawił, że Mazur w 17. serii gier nareszcie został liderem o 2 pkt. przed hutnikami, którzy jednocześnie ulegli u siebie 1:2 szczytnianom. - Później w zależności od uzyskiwanych rezultatów następowała zamiana na 1. pozycji. Do - 20. kolejki prowadził Mazur, od 21. do 22. Hutnik, od 23. do 24. ponownie ełczanie. Wydawało się, że wszystko idzie po myśli ełczan. Zwycięstwo 1:0 w 24. serii gier z Elektronikiem Piaseczno (gol Dziarnowskiego) było już ich 4. wygraną z rzędu. Podopieczni trenera Emila Glenia posiadali wówczas 1 pkt. przewagi nad 2. hutnikami. Przed nimi były tylko dwa ostatnie spotkania - na wyjeździe ze zdegradowanym już Jeziorakiem Iława i na koniec najważniejszy mecz u siebie z Hutnikiem. - Niestety w Iławie, ełccy piłkarze w bardzo dramatycznych okolicznościach (sędzia pokazał - im 2 czerwone i kilka żółtych kartek) tylko zremisowali 0:0. Równoczesne zwycięstwo Hutnika 2:0 - z Orlętami sprawiło, że to on zasiadł na fotelu lidera. Obie drużyny zgromadziły wprawdzie tę samą ilość punktów - po 38, lecz warszawianie posiadali korzystniejszy bilans bramkowy: plus 34 wobec plus 21 ełczan. W tej sytuacji w końcowym, decydującym pojedynku sezonu, w którym spotykali się w Ełku obaj godnie siebie rywale, w dogodniejszej sytuacji byli hutnicy. Na dodatek wśród gospodarzy zabrakło m.in. bramkostrzelnego D. Zgutczyńskiego, podstawowego rozgrywającego Daleckiego i bramkarza Łukasiaka, co było konsekwencją wydarzeń w Iławie. W niedzielę 22 czerwca 1986 r. nadkomplet kibiców wypełnił ełcki stadion, ale nie mieli oni powodów do radości, gdyż piłkarze Mazura doznali porażki 1:2. Goście zdobyli gole w 50 i 52 min., dla miejscowych honorowe trafienie uzyskał dopiero w 89 min. Popowski. - Mimo niepowodzenia na finiszu, postawa ełckiego zespołu była jednym z ważniejszych - wydarzeń w całej historii występów klubów z naszego regionu w III lidze. Drugie miejsce Mazura - okazało się bowiem najwyższym osiągnięciem reprezentantów naszych okręgów w trzecioligowych - zmaganiach poza triumfami - Gwardii Białystok (1953 r.) oraz Jagiellonii Białystok (sezony: - 1979/80, 1982/83, 2002/03, plus dająca awans do II ligi - 2. pozycja w sezonie 2000/01). - Złożyła się na to gra takiej grupy zawodników, jak: bramkarz - Janusz Łukasiak; obrońcy - - Waldemar Orłowski, Adam Dziarnowski, Jarosław Norko, Mirosław Konopka, Izydor Polkowski; - pomocnicy - Andrzej Romańczuk, Zdzisław Dalecki, Andrzej Radkowski, Jacek Czekalski; - napastnicy - Dariusz Zgutczyński (zdobył najwięcej w tym sezonie ze wszystkich naszych - regionalnych piłkarzy – 16 goli), Adam Popowski, Andrzej Krupa, Mariusz Sobczyk i Jacek - Remiszewski.

- - 1987/1988 i 1988/1989 - - W sezonie 1988/89 dobrze spisał się w trzecioligowej rywalizacji Mazur - Ełk, który akurat po rocznej nieobecności powrócił na III-ligowe boiska. Ełczanie zajęli najwyższą - z klubów naszego regionu - 4. lokatę i zaledwie 2 pkt. dzieliły ich od 1. Bugu Wyszków, który - wywalczył prawo gry w barażach o II ligę (po tym sezonie nastąpiło zmniejszenie tak drugiej, jak i - trzeciej ligi - stąd konieczność rozgrywania baraży). - Ełczanie w jesiennej części zmagań kilkakrotnie zajmowali fotel lidera. Po raz pierwszy - stało się tak w 5. kolejce, gdy pokonali u siebie 1:0 Mławiankę (gol Ostrowskiego w 85. min). - Prowadzenie podopieczni trenera Andrzeja Zientarskiego utrzymali do 7. serii gier. Ponownie - powrócili na szczyt tabeli w 10. spotkaniu, gdy wygrali przed własną widownią 1:0 z rywalem z - czołówki - Olimpią Elbląg (bramkę w 89. min. zdobył Mroczkowski). Jednak w następnym - spotkaniu po remisie 1:1 w Łapach z Pogonią ustąpili z 1. miejsca, ale na półmetku znajdowali się - wciąż w ścisłej czołówce. Plasowali się wtedy na 3. pozycji ze stratą 2 pkt. do ówczesnego lidera - - Olimpii. - W rewanżach ełczanie wywieźli z boiska w Elblągu cenny remis 1:1, a następnie wygrali 1:0 - z Pogonią Łapy (w obu meczach autorem bramek dla Mazura był Sobczyk). W tym momencie, po - 24. kolejce (na dwie przed końcem) ełcki zespół zajmował 3. lokatę, ustępując 2. Olimpii tylko - gorszym bilansem bramkowym i tracąc do prowadzącego Bugu zaledwie 1 pkt. Rozpędzony Mazur - został jednak powstrzymany w przedostatniej 25. serii gier, ulegając 1:2 w Szczytnie tamtejszej - Gwardii (gol Mroczkowskiego). Tym niemniej zwycięstwo na koniec u siebie 1:0 z Legią II - (trafienie M. Chrzanowskiego) pozwoliło ełckim piłkarzom zaliczyć się do grona czołowych - klubów III ligi. - - Rok wcześniej w sezonie 1987/88 Mazur Ełk stoczył ciekawą rywalizację w lidze okręgowej - suwalsko-białostockiej z Gwardią Białystok. Była to druga edycja wspólnych zmagań drużyn z - OZPN Suwałki i OZPN Białystok, co umożliwiało ich zwycięzcy bezpośredni awans do III - ligowego grona, bez konieczności rozgrywania eliminacji. - Tylko Mazur i Gwardia liczyły się wówczas w walce o końcowy triumf. Kibicom - przypomniały się więc dawne czasy, gdy te dwa kluby rozstrzygały między sobą o prymacie w - "starym" województwie białostockim, choć obecnie reprezentowały już oczywiście dwa różne - okręgi. Ostatecznie zwyciężyli ełczanie – 46 pkt., przed gwardzistami - 44 pkt. Decydujący moment - nastąpił w 21. kolejce. Wtedy to Mazur uzyskał na stadionie Gwardii cenny remis 1:1 (gola dla - białostoczan strzelił w 14. min. Dakowicz, wyrównał w 84. min. M. Chrzanowski), co pozwoliło - ełckim piłkarzom utrzymać fotel lidera z przewagą 1 pkt - - 1991/1992 - - Mazur Ełk - Mazur Wydminy 17:1

[edytuj] Nazwy klubu

1946 Wojskowy Klub Sportowy (WKS) Mazur Ełk (rozwiązany w 1953)
1946 Kolejowy Klub Sportowy (KKS) Ełk (od 1949 Związkowy Klub Sportowy (ZKS) Kolejarz Ełk)
1955 Kolejowy Klub Sportowy (KKS) Mazur Ełk
1990 Miejski Klub Sportowy (MKS) Mazur Ełk