Medal dla Narodów Wschodnich
Z Wikipedii
Medal dla Narodów Wschodnich (pełna nazwa niem. Tapferkeits - und Verdienst-Ausziechnung fur Angehorige der Ostvolker, ros. Медаль для восточных народов) – niemieckie odznaczenie przeznaczone dla przedstawicieli narodów ZSRR współpracujących z Niemcami podczas II wojny światowej
Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 r., kilkaset tysięcy jeńców wojennych i cywili z różnych narodów zamieszkujących Związek Radziecki podjęło kolaborację z Niemcami. Wielu z nich służyło w wojskowych formacjach zbrojnych w ramach armii niemieckiej. Początkowo Niemcy odznaczali ich swoimi odznaczeniami wojskowymi lub przyznawali im nagrody nie mające oficjalnego statusu. Jednakże dyrektywą Oberkommando der Wehrmacht z lutego 1942 r. taka praktyka została zakazana. W tej sytuacji 14 lipca tego roku został ustanowiony Medal dla Narodów Wschodnich. Prawo nadawania go przysługiwało Ministrowi ds. Okupowanych Terytoriów Wschodnich i Generałowi-Inspektorowi Wschodnich Wojsk. Medal mogli otrzymywać żołnierze kolaboracyjnych "wschodnich" formacji policyjnych i wojskowych, cywilni członkowie niemieckiej administracji okupacyjnej, a także ochotnicy różnego rodzaju służący w niemieckiej armii. Od maja 1943 r. medalem mogli być odznaczani także niemieccy żołnierze, służący we "wschodnich" formacjach zbrojnych.
Na medalu znajdował się wizerunek 8-ramiennej gwiazdy z roślinnym ornamentem w środku. Medal miał dwie klasy: II klasa była złota, srebrna i brązowa, zaś I klasa tylko złota i srebrna. Za odwagę był przyznawany medal z 2 skrzyżowanymi mieczami, za zasługi – bez mieczy. Do medalu był też dołaczany dyplom w języku niemieckim i rosyjskim. Medalem dla Narodów Wschodnich I klasy z mieczami był odznaczony m.in. gen. Wiktor I. Malcew, Medalem II klasy z mieczami Ukrainiec gen. Iwan Omelianowicz-Pawlenko, a także gen. Andriej A. Własow, gen. Iwan A. Błagowieszczeński, płk Siergiej K. Buniaczenko, czy kpt. pil. Siemion T. Byczkow.
