Megadeth

Z Wikipedii

Megadeth
Zespół podczas koncertu Sauna Open Air Metal Festival w Tampere w 2005 roku.
Rok założenia	1983, 2004
Rok rozwiązania	2002
Pochodzenie	Stany Zjednoczone, Los Angeles, Kalifornia
Gatunek	heavy metal, speed metal, thrash metal
Aktywność	1983-2002, 2004-
Wytwórnia płytowa	Combat, Capitol, Sanctuary, Roadrunner
Powiązania	Metallica, MD.45, Eidolon, Jag Panzer, Nevermore, Black Label Society
Ostatni skład
Dave Mustaine Chris Broderick Shawn Drover James LoMenzo
Poprzedni członkowie
patrz:"Lista członków Megadeth"
Strona internetowa

Megadeth – amerykańska grupa metalowa powstała w 1983 z inicjatywy zarazem jej założyciela, frontmana, gitarzysty i twórcy tekstów – Dave'a Mustaine'a, grająca heavy metal/speed metal/thrash metal. Aktualnie nagrywa dla holenderskiej wytwórni Roadrunner Records. Zespół wydał jedenaście albumów, sześć wydawnictw koncertowych, dwa minialbumy i dwie kompilacje.

Jako pionier amerykańskiego thrash metalu, Megadeth zyskało międzynarodową sławę w latach osiemdziesiątych XX wieku, mimo nieustannych rotacji w składzie, częściowo z powodów kłopotów członków zespołu z nadużywaniem narkotyków i alkoholu.

Po znalezieniu stabilizacji i ustalaniu kolejnych składów, zespół nagrywał kolejne albumy, które wkrótce uzyskiwały miana złotych czy platynowych płyt, nominacje do nagród Grammy, czy podwójne platyny Countdown to Extinction. Megadeth rozpadło się w 2002 roku, kiedy to jego lider, Mustaine, zaliczył kontuzję lewej ręki. Po intensywnej terapii, Mustaine reaktywował grupę w 2004 roku wydając album The System Has Failed, który zadebiutował na 18. miejscu na liście Billboard Top 200. W 2007 roku grupa wydała kolejny album – United Abominations. Zadebiutował on na ósmym miejscu tejże samej listy przebojów.

Megadeth charakteryzowały dynamiczne kompozycje z bardzo szybko i agresywnie granymi riffami gitar. Łatwo rozpoznawalny był również śpiew wokalisty i gitarzysty Dave'a Mustaine'a. Zespół był często porównywany do grupy Metallica (której Mustaine był członkiem) chociaż styl gry obu zespołów zwłaszcza po ukazaniu się płyt debiutanckich znacząco się różnił. Jednak utwory, których współautorem był Mustaine ukazały się jeszcze na drugiej płycie Metalliki Ride the Lightning. Na pierwszej płycie Megadeth znalazł się utwór "The Mechanix", który Metallica umieściła na swoim debiutanckim albumie "Kill'em All" pod nazwą "The Four Horsemen". Jego współautorami są Hetfield, Ulrich i Mustaine. James Hetfield dopisał nowy tekst, a gitarzysta Metalliki Kirk Hammett nagrał swoją solówkę, wykorzystując jednak początek solówki napisanej przez Mustaine'a. Ponadto, akustyczny motyw otwierający utwór "The Call Of Ktulu" z płyty "Ride The Lightning" został wykorzystany w otwarciu "Hangar 18" z "Rust in Peace".

Zespół odniósł ogromny komercjalny sukces. Jeden z największych spośród heavymetalowych zespołów. Megadeth sprzedało ponad 20 milionów albumów na całym świecie^[1], zdobywając sześć platynowych płyt i siedem nominacji do nagród Grammy. W przeciągu całej, 23 letniej działalności zespołu, miał on 19 tymczasowych członków i Mustaine'a – gitarzystę, twórcę tekstów, wokalistę i frontmana – jako stale obecny trzon kapeli. Megadeth należy do Wielkiej Czwórki Thrash Metalu, razem z Metalliką, Slayerem i Anthrax.

Ostanie koncert Megadeth w Polsce miał miejsce 8 marca 2008 na Festiwalu Metalmanii w Katowicach.

Spis treści 1 Historia 1.1 Wczesne dni 1.2 Killing Is My Business... and Business Is Good! (1985-1986) 1.3 Peace Sells… but Who's Buying? (1986-1987) 1.4 So Far, So Good… So What! (1987-1989) 1.5 Dalsze dzieje 1.6 Teksty piosenek 1.7 Megadeth i popkultura 2 Skład 3 Dyskografia 3.1 Albumy studyjne 4 Przypisy 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

[edytuj] Wczesne dni

Latem roku 1983, na dwa miesiące przed wyrzuceniem Dave'a Mustaine'a z Metalliki za przeholowanie w piciu alkoholu, zażywanie narkotyków, agresywne zachowanie i indywidualne konflikty, Mustaine, basista David Ellefson, gitarzysta Greg Handevidt, i perkusista Dijon Carruthers, założyli w Los Angeles Megadeth. Mustaine powiedział później, że po zwolnieniu go z Metalliki, pragnął krwi jej członków. Chciał być szybszy i cięższy od nich.

Napełniony pragnieniem zemsty, Mustaine podniósł natężenie muzyki Megadeth, przyśpieszył prędkość już istniejących kawałków, jak np. "Mechanix", który Metallica w swoim nowym składzie zaadoptowała w dużo wolniejszej wersji ("The Four Horseman"). Po nieudanych półrocznych poszukiwaniach wokalisty, Mustaine postanowił samemu spróbować swych sił i zostać wokalistą, a także twórcą tekstów i gitarzystą rytmicznym.

W początkowych miesiącach 1984 roku Megadeth nagrało demo zawierające trzy utwory, w składzie Mustaine, Ellefson, i Rausch, które zawierało wczesną wersję "Last Rites/Loved to Deth", "Skull Beneath the Skin", i "Mechanix". Po kilku występach w 1984, Lee Rausch został zastąpiony przez innego perkusistę, Gara Samuelsona. Pod wpływem wydanego dema, nowojorska niezależna wytwórnia płytowa Combat Records, podpisała kontrakt z Megadeth. W grudniu tego samego roku do składu został dokooptowany Chris Poland, przyjaciel Gara.

[edytuj] Killing Is My Business... and Business Is Good! (1985-1986)

We wczesnych miesiącach 1985 roku, zespół otrzymał 8,000 dolarów od wytwórni Combat Records na nagranie i wyprodukowanie debiutanckiego krążka.^[2] Jednakże, po wydaniu połowy budżetu na narkotyki i alkoholi, zespół był zmuszony do zwolnienie producenta i nagrania albumu samemu.^[3] Mimo otrzymania niskiej jakości, Killing Is My Business... and Business Is Good! został wydany w maju 1985 roku. Wysiłek został dobrze przyjęty i uznany jako mieszanka elementów charakterystycznych dla thrash metalu, i speed metalu.^[4][5]

Album zawierał wiele coverów wykonanych przez Megadeth; speedmetalową wersję piosenki "These Boots Are Made For Walking" Nancy Sinatra, z lyrikami Mustaine'a. Utwór wywołał niemałe kontrowersje w późniejszych latach, kiedy oryginalny autor, Lee Hazlewood, mnemiał, że Mustaine zmienił tekst utworu na "vile and offensive",^[3] i zażądał by piosenka została usunięta z albumu. Pod groźbą legalnej skargi, utwór został usunięte z wszystkich wydawnictw sprzed 1995 roku. W 2002, jednak, ukazała sie reedycja albumu z częścią piosenki, chociaż z przerobionym tekstem, ocenzurowanym przed dźwięk "beep". We wkładce tejże wersji albumu Killing Is My Business…, Mustaine mocno krytykuje Hazlewooda, i zauważa, że otrzymał on zapłatę 10 lat przed jego sprzeciwem wobec alternatywnej wersji.^[3]

Latem 1985 roku, grupa odbyła tourne po USA i Kanadzie po raz pierwszy, promując swój debiutancki krążek, i będąc supportem przed Exciter. W czasie tourne, nowy gitarzysta, Chris Poland, opuścił niespodziewanie zespół. Został szybko zastąpiony przed gitarzystę, dołączonego do zespołu jedynie na trasę koncertową, Mike'a Alberta.^[6] Polnad powrócił do Megadeth w październiku 1985, na krótko przed tym jak rozpoczęli pracę nad ich drugim album z Combat Records.

[edytuj] Peace Sells… but Who's Buying? (1986-1987)

Pierwotnie ukończony w marcu 1986 roku, drugi album Megadeth. Znowu został wydany przez niskobudżetowe studio Combat Records. Zespół był niezadowolony z finalnego rezultatu. Nie podobało mu się zmiksowanie płyty. Sfrustrowane brakami finansowi małej niezależnej wytwórni, Megadeth podpisało kontrakt z większą wytwórnią, Capitol Records, która także wykupiła prawa do ich nowego albumu. Capitol wynajęło Paula Lani do zremiksowania nagrań, i w listopadzie 1986 roku, dłużej niż w rok po rozpoczęciu nagrań, Capitol wydało Peace Sells… But Who's Buying?.^[6] Album zdobył duży komercyjny sukces i zyskał przychylność krytyki,^[7] sprzedając się w ponad milionie kopii w samym USA.

Biorąc pod uwagę to, że album był przełomem w muzyce thrashmetalowej, All Music Guide określił go jako: "jedno z wydawnictw o największym wpływie na muzykę metalową w tej dekadzie, i z pewnością jeden z kilku albumów rzeczywiście i definitywnie thrashmetalowych". ^[8] Tytułowa piosenka został wybrana do pierwszego w historii Megadeth teledysku. Był on często pokazywany w Headbangers Ball na MTV. "Peace Sells" został sklasyfikowany na 11. miejscu w rankingu "40 Greatest Metal Songs" prowadzonym przez amerykańską stację muzyczną VH1. ^[9] Intro tej piosenki przez lata było używane jako "theme" w "MTV News". Album ten był też pierwszym, który zaprojektował Ed Repka. Zaprojektował on maskotkę zespołu (Vic Rattlehead), i stworzył większość "artworków" zespołu w następnych latach.

W lutym 1987 roku Megadeth było supportem przed Alice Cooper, kiedy zespół ten wyruszył w trasę koncertową Constrictor, niedługo po tym jak Megadeth było supportem przed Mercyful Fate, w USA. Cooper, zaalarmowany uzależnieniami od narkotyków członków Megadeth, zwołał ich do swojego autobusu pewnej nocy, i przestrzegł ich przed stałym zażywaniem drogich narkotyków. ^[10] W marcu tego roku, Megadeth rozpoczęło swoją pierwszą światową trasę koncertową, gdzie nie grali już jako support, a "danie główne". Początek miał miejsce w Wielkiej Brytanii, gdzie jako support występowały grupy Overkill i Necros.^[11]

Po roku w którym muzykom Megadeth nadzwyczaj często zdarzało się nadużywać używek, Gar Samuelson i Chris Poland zostali wyrzuceni z zespołu w czerwcu 1987 roku, po finalnym występie ich trasy koncertowej, który odbył się na Hawajach. Mustaine miał pretensje, że Samuelson nie potrafił się kontrolować w stanie upojenia alkoholowego, i został zastąpiony już podczas trwania tournee przez Chucka Behlera. Mustaine bał się, że Samuelson nie będzie w stanie dotrwać do końca trasy koncertowej.^[12]

Mustaine miał pretensje do Polanda, który sprzedał instrumenty zespołu, a zarobione w ten sposób pieniądze przeznaczył na używki (piosenka "Liar" opowiada właśnie o uzależnieniu Polanda). Poland został zastąpiony przez Jaya Reynoldsa z Malice, lecz zanim zespół zaczął pracę nad ich trzecim albumem, Reynolds był zastąpiony przez swojego nauczyciela gry na gitarze, Jeffa Younga, który dołączył do Megadeth na 6 tygodni, w czasie nagrywania ich trzeciej płyty.^[13]

Płyta Peace Sells.But Who's Buying?! była sukcesem, dzięki któremu zespół został zaliczony do wielkiej czwórki thrash metalu, w której były jeszcze Metallica, Anthrax i Slayer.

[edytuj] So Far, So Good… So What! (1987-1989)

Z budżetem na miarę niezależnej wytwórni muzycznej, i producentem Paulem Lanim, Megadeth przystąpiło do nagrywania swojej trzeciej płyty studyjnej, So Far, So Good… So What!. Zajęło to zespołowi pięć miesięcy. Proces nagrywania kolejny raz psuty był przez plagę problemów, co po części wynikało z problemów Mustaine'a z narkotykami. Mustaine powiedział później: "Produkcja So Far, So Good… So What! była okropna, najczęściej odpowiednio do substancji lub priorytetów, które posiadaliśmy, lub, których nie posiadaliśmy w tym momencie."^[14] Mustaine pokłócił się też z producentem Paulem Lanim. Konflikt rozpoczął się od obstawania Laniego przy tym, by perkusja i talerze zostały nagrane oddzielnie (niesłyszalny proces dla perkusisty rockowego).^[15] W czasie mixowania płyty, Mustaine odsunął od produkcji Laniego i zastąpił go producentem Michealem Wagenerem, który zmiksował cały album.^[14]

W lutym 1988 roku Megadeth wydało album So Far, So Good… So What!, i kiedy album zdobył platynę w USA, był on początkowo ostro źle przyjmowany przez krytyków. All Music Guide narzekało, że w albumie "brakowało koncepcyjnej jedności i muzycznego kąsania", i że płyta "miała brzmieć groźnie, a głównie brzmi jak zderzenie się ze sobą wymuszonego i "małoletniego" stylu." ^[16] Z So Far, So Good… So What! pochodzi singel In My Darkest Hour, z muzyką napisaną przez Mustaine'a. Singiel ten był zadedykowany zmarłemu w tym czasie basiście Metalliki, Cliffowi Burtonowi. Piosenka stała się ulubionym utworem fanów Megadeth, i zostawała grana wkrótce na prawie każdym koncercie grupy. So Far, So Good… So What! zawiera też cover punkowej kapeli muzycznej Sex Pistols, Anarchy in the U.K., z alternatywnym tekstem Mustaine'a (który później przyznał się, że usłyszał go źle).^[15]

W czerwcu 1988 roku, Megadeth pojawiło się w filmie dokumentym Penelope Spheeris, o nazwie The Decline of Western Civilization II: The Metal Years. Opowiadał on o dziejach metalowej sceny w Los Angeles, w późnych latach 80.; skupiając się głównie na glam metalu. Teledysk do In My Darkest Hour został nagrany przez Spheeris, (nakręciła też wideoklipy do "Wake Up Dead" i "Anarchy in the UK") i pojawia się też w finałowej scenie jej filmu. Na kasecie VHS Rusted Pieces Mustaine nazywa tę produkcję wielkim rozczarowaniem, które pokazuje zespół razem z "a bunch of shit bands".^[17]

Megadeth zaczęło swój światowy tour promujący So Far, So Good… So What! jako support dla Dio, na koncercie w Europie, w lutym 1988 roku. Później, grupa przyłączyła się do letniej trasy koncertowej Iron Maiden, promującej album Seventh Son of a Seventh Son na terenie USA.

[edytuj] Dalsze dzieje

Następnie grupa święciła triumfy w latach 90. za sprawą albumów takich jak Rust in Peace i Countdown to Extinction. Warto podkreślić fakt, że Mustaine cały czas konkurował z Metalliką i zawsze był tym drugim najlepszym. W drugiej połowie lat 90. zespół uprościł i złagodził swoje brzmienie, czego efektem było nagranie takich albumów jak Cryptic Writings i Risk.

Zespół został rozwiązany przez Mustaine'a w 2002. Powodem była poważna kontuzja ręki spowodowana brakiem dopływu krwi do niej. Jednakże już rok później Megadeth udało się powrócić do czynnego życia muzycznego albumem The System Has Failed, bardzo wysoko ocenionym na świecie, zajmował 1 pozycję na liście BBC.

United Abominations, jak na razie ostatni album zespołu został wydany przez Roadrunner Records 15 maja 2007.

[edytuj] Teksty piosenek

Istotny był wizerunek Megadeth. Już w samej nazwie kryło się przesłanie. Nihilistyczne teksty, w których często pojawiał się motyw umierania i samobójstwa, naraził grupę na oskarżenia o uprawianie kultu śmierci, choć teksty świadczyły o czymś zupełnie innym. Grupa Megadeth często w swoich piosenkach zamieszczała przesłania polityczne. Można to usłyszeć min. w takich utworach jak: "Amerikhastan", "Kill the king", czy "Symphony of Destruction". Teksty piosenek zespołu często traktują też o osobistych przeżyciach Mustaine'a. Nierzadko wzbudzają kontrowersje. Zespół nie unika w swoich tekstach tematu wojny (także atomowej). Piosenka Truth be told przytacza biblijny motyw o Kainie i Ablu.

[edytuj] Megadeth i popkultura

Megadeth zostało nadmieniane w wielu filmach i programach telewizyjnych, włącznie z Simpsonami, gdzie pokazano "diepoda", z opcjami: natychmiastowa śmierć, wolna i bolesna śmierć i "Megadeth" (Megaśmierć), Przystanek Alaska kiedy postać Shelly Tambo ogłosiła, że czyjaś rana wygląd jak cover albumu Megadeth ("Looks like a Megadeth album cover"). W Mad About You i The Drew Carey Show Dave Mustaine zagrał solówkę na scenie. W Z Archiwum X Fox Mulder nadmienił Danie Scully o Megadeth. W kreskówce Duck Dodgers zespół pojawił się w rysunkowej formie w epizodie w 2005 roku. Odcinek nosił nazwę In Space, Nobody Can Hear You Rock. Zespół wystąpił z piosenką "Back in The Day".^[18]

Fikcyjny kreskówkowy zespół Dethklok przyjął taką samą pozę jak Megadeth na jednym ze zdjęć grupy. O Megadeth słyszymy m.in. w Świecie Wayne'a 2, kiedy Honey Hornee (Kim Basinger) pyta Gartha (Dana Carvey) "Don't you just love music?", na co on odpowiada "Got any Megadeth?". Film "The Van" Stephena Frearsa (na podstawie irlandzkiej powieści Roddy'ego Doyle'a), z Colmem Meaney i Donalem O'Kelly, zawiera ujęcie gdzie dwóch właścicieli vana z frytkami i rybą czekają na zewnątrz odbywającego się właśnie koncertu Megadeth, sprzedając fast foody przedstawicielom subkultury metalowej.

Wzmianka o zespole pojawia się także w filmie z 1991 roku, o nazwie Bill & Ted's Bogus Journey, gdzie dwóch bohaterów trafia do piekła. Bill (Alex Winter) mówi:"Ted, you know, if I die, you can have my Megadeth collection".^[19] Bill mówi też " In School of Rock, Jack Black's former band is named "MaggotDeth", co jest aluzją do Megadeth. W filmie Airborne, kiedy główny bohater wchodzi do pokoju Wileya (Seth Green), można zobaczyć wielki plakat Countdown to Extinction.^[20] W telewizyjnych odcinkach Willa i Grace, Grace ma sąsiada, który pyta ją o najbardziej romantyczną piosenkę Megadeth.

Megadeth znajduje się na ścieżkach dźwiękowych do filmów: Shocker, Bill & Ted's Bogus Journey, Bohater ostatniej akcji, Tales from the Crypt Presents: Demon Knight, Super Mario Bros., i Uniwersalny Żołnierz: Powrót. Muzyka zespołu pojawia się także w grach wideo, m.in. w Ultimate Fighting Championship. Peace Sells zawarte jest w radiostacji V-Rock w grze Grand Theft Auto: Vice City, tak samo jak w grze z 2003 roku, True Crime: Streets of LA. Cover "Symphony of Destruction" pojawia się w grze z Playstation 2, Guitar Hero, WWE SmackDown! vs. RAW 2006 i Flatout 2. Cover "Hangar 18" pojawia się w grze Guitar Hero II na Playstation 2 i Xbox 360.^[18] Megadeth napisało również piosenkę Gears of War na potrzeby gry o tej samej nazwie, na platformę Xbox 360. Utwór ten zawarty jest na albumie United Abominations. Podczas gry w NFL Street 3 możemy usłyszeć remiks piosenki "Symphony of Destruction".

[edytuj] Skład

• Dave Mustaine – gitara prowadząca/rytmiczna, śpiew (od 1983)
• Chris Broderick – gitara prowadząca/rytmiczna (od 2008)
• James LoMenzo – gitara basowa (od 2006)
• Shawn Drover – instrumenty perkusyjne (od 2004)

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy studyjne

• Killing Is My Business... and Business Is Good! (1985)
• Peace Sells… But Who's Buying? (1986)
• So Far, So Good… So What! (1988)
• Rust in Peace (1990)
• Countdown to Extinction (1992)
• Youthanasia (1994)
• Cryptic Writings (1997)
• Risk (1999)
• The World Needs a Hero (2001)
• The System Has Failed (2004)
• United Abominations (2007)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona grupy (en)