Metoda Hare-Niemeyera
Z Wikipedii
Metoda Hare'a-Niemeyera - metoda stosowana do podziału mandatów w systemach wyborczych opartych na proporcjonalnej reprezentacji z listami partyjnymi, powstała na skutek modyfikacji metody Hare'a przez niemieckiego matematyka Horsta Niemeyera. Nazywana jest także metodą matematycznej proporcji lub największej reszty.
Liczbę uzyskanych mandatów oblicza się za pomocą wzoru:
gdzie:
Q - liczba uzyskanych przez daną listę mandatów
V1 - liczba ważnie oddanych głosów na daną listę w okregu wyborczym
S - liczba mandatów do obsadzenia w danym okręgu wyborczym
Vt - łączna liczba głosów oddanych w danym okręgu wyborczym
X,... - wynik dzielenia, np. 1,38
Liczba X przed przecinkiem oznacza liczbę mandatów przypadających w okręgu wyborczym danej liście. Jeżeli w odniesieniu do wszystkich list okręgowych nie zostaną rozdzielone wszystkie mandaty, to pozostałe mandaty przydziela się tym listom, dla których wyliczone ilorazy wykazują kolejno najwyższe wartości po przecinku, np. 0,39; 0,27; 0,05. Stosuje się wtedy zasadę największej reszty.
Metoda ta sprzyja głównie małym i średnim ugrupowaniom. W Polsce tę metodę stosowano przy ustalaniu wyników w wyborach do sejmu w 1991 roku.
[edytuj] Przykład
Mamy komitety A, B oraz C, które otrzymały kolejno 720, 300 i 480 głosów, do obsadzenia jest 8 mandatów. Według powyższego wzoru, obliczamy współczynniki dla poszczególnych komitetów:
- A - 3,84
- B - 1,60
- C - 2,56
Zgodnie z liczbami przed przecinkiem, 3 mandaty uzyskuje komitet A, jeden komitet B, a dwa komitet C. Pozostałe dwa mandaty zostają rozdzielone kolejno komitetom o najwyższej wartości po przecinku, czyli A, następnie B. Ostatecznie komitet A uzyskuje 4 mandaty, a komitety B i C po dwa.
