Mitologia japońska
Z Wikipedii
Do VI wieku n.e. w Japonii uprawiano różne kulty animistyczne. W czasach, gdy w Japonii zaczął się szerzyć buddyzm, dla odróżnienia od tej nowej religii, określanej mianem bukkyou (jap. 仏教 - nauczanie Buddy), stare wierzenia nazywano shintō (jap. 神道) stosując do tego złożenie chińskich znaków oznaczających drogę bogów. W ciągu wieków między obiema religiami zachodził synkretyzm religijny – wielu japończyków bierze dziś ślub w obrządku shintō, pogrzeby zaś odprawiane są w obrządku buddyjskim.
[edytuj] Panteon
Głównymi bóstwami wczesnego okresu rozwoju shintō były:
- Amaterasu – bogini słońca, powstała przy ablucji lewego oka Izanagi, babka Ninigi i przodkini Jimmu,
- Esu – zły bóg ognia,
- Hachiman – bóg wojny, patron lekkiej ciąży rolnictwa i kowalstwa,
- Hotei – bóstwo zwane "śmiejącym się Buddą" - opiekun artystów, rzemieślników, kupców i gejsz,
- Inari – bóstwo plonów, którego posłańcami są lisy,
- Kami – "bóstwo", każda siła zdolna przekształcić rzeczywistość,
- Kannon – bogini miłosierdzia i współczucia,
- Susanoo – bóg oceanu i wichrów, powstał przy ablucji nosa Izanagi.
- Tsukuyomi - bóg księżyca, powstał przy ablucji prawego oka Izanagi.
Z czasem kult przodków i natury zaczął się przekształcać w kult cesarza, uważanego za potomka Amaterasu (poprzez jej praprawnuka Jimmu). W VII wieku shintō zastąpiła doktryna religijna określana mianem ryobu-shintō, głęboko przesiąknięta buddyzmem. Shinto, w swej bardziej pierwotnej postaci zaczęło się odradzać w XVIII wieku, w XIX wieku – po upadku ostatniego szoguna zostało uznane za religię państwową i przyjęło nazwę kokka-shintō.
[edytuj] Bibliografia
- Kojiki, czyli Księga Dawnych Wydarzeń, PIW, Warszawa 1986 (w tłum. W. Kotańskiego)
- Kotański W. Japońskie opowieści o bogach, Iskry, Warszawa 1983
- Kotański W. Opowieści o pierwszych władcach Japonii, Iskry, Warszawa 1990
- Kotański W. Zarys dziejów religii w Japonii, KiW, Warszawa 1963
- Tubielewicz J. Mitologia Japonii, WAiF, Warszawa 1977
