Model przyrostowy
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Model przyrostowy (realizacja przyrostowa, ang. incremental development) – jedna z technik pisania oprogramowania.
Spis treści |
[edytuj] Fazy
- określenie całości wymagań (w ramach naszych możliwości, na tyle na ile uda nam się ją
sprecyzować), wykonanie wstępnego, ogólnego projektu całości systemu
- wybór pewnego podzbioru funkcji systemu
- szczegółowy projekt (wg modelu kaskadowego) oraz implementacja części systemu
realizującej wybrane funkcje
- testowanie zrealizowanego fragmentu i dostarczenie go klientowi
- powtarzanie kolejnych etapów, aż do zakończenia implementacji całego systemu
[edytuj] Zalety
- częste kontakty z klientem (skrócenie przerw w porównaniu z modelem kaskadowym)
- brak konieczności zdefiniowania z góry całości wymagań (na wstępie definiujemy co
nam się uda mając nadzieję, że uda nam się wyspecyfikować całość wymagań na etapie testowania zrealizowanych fragmentów)
- wczesne wykorzystanie przez klienta fragmentów systemu (funkcjonalności)
- potencjalne opóźnienia: możliwość elastycznego reagowania – opóźnienie realizacji
fragmentu – przyspieszenie prac nad inną/innymi częściami (sumarycznie – bez opóźnienia całości przedsięwzięcia projektowego)
[edytuj] Wady
- dodatkowy koszt związany z niezależną realizacją fragmentów systemu
- potencjalne trudności z wycinaniem podzbioru funkcji w pełni niezależnych
- dlatego: konieczność implementacji szkieletów (interfejs zgodny z docelowym
systemem) – dodatkowy nakład pracy (koszt), ryzyko niewykrycia błędów w fazie testowania
[edytuj] Uwagi
Stosuje się do przypadków, gdy dopuszczalna jest okrojona funkcjonalność systemu.
