Muhammad Zia ul-Haq

Z Wikipedii

Muhammad Zia-ul-Haq (ur. w 1924, zm. w 1988) - pakistański zawodowy wojskowy i polityk. Uczestnik walk indyjsko-pakistańskich w 1965 i 1971. Od 1976 szef sztabu pakistańskich sił zbrojnych, przywódca bezkrwawego zamachu stanu VII 1977, w wyniku którego obalony został premier Zulfikar Ali Bhutto. W latach 1977-78 szef rządu i przewodniczący Rady Wojskowej, 1978-88 prezydent.

Zdelegalizował partie polityczne, zawiesił konstytucję i wprowadził stan wyjątkowy. Opierając się na armii dążył do stworzenia w kraju podbudowanej islamem bezpartyjnej polityki. Bezwzględnie rozprawiał się z opozycją polityczną, m.in. skazując w IV 1979 na śmierć przez powieszenie byłego premiera Zulfikara Bhutto. Jako gorliwy muzułmanin prawo Koranu uczynił wykładnią prawa państwowego (wprowadził m.in. całkowitą prohibicję). Zwolennik powstania islamskiej broni atomowej, jako przeciwwagi dla Indii. Znany był ze skrajnie ascetycznego trybu życia (za swą pracę nie pobierał wynagrodzenia, spał na słomie). Po ataku ZSRR na Afganistan w 1979 ogłosił, że Pakistan stał się państwem frontowym, narażonym bezpośrednio na imperializm komunistyczny. Rozpoczął wówczas akcję pomocy militarnej i finansowej dla afgańskich mudżahedinów. Udzielił także schronienia 3 milionom afgańskich uchodźców. W 1986 zniósł stan wojenny, dopuścił do władzy polityków i pozwolił na odrodzenie się opozycji. Zezwolił w 1988 na powrót do kraju Benazir Bhutto, córce powieszonego premiera. Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w katastrofie lotniczej.