Muzeum Stanisława Wyspiańskiego

Z Wikipedii

Współrzędne: 50.06331° N 19.935899° E

Muzeum od ulicy Szczepańskiej

Muzeum od strony placu Szczepańskiego

Muzeum Stanisława Wyspiańskiego jest obecnie oddziałem Muzeum Narodowego w Krakowie.

Jego utworzenie zapoczątkował sam artysta, ofiarowując w 1901 roku Muzeum Narodowemu nigdy niezrealizowane projekty witraży do katedry wawelskiej. Następnie, zgodnie z ostatnią wolą Wyspiańskiego, po jego śmierci trafiły do muzeum jego ostatnie prace z domu i pracowmi w Węgrzcach pod Krakowem. Przekazała je wieloletnia opiekunka i ciotka Wyspiańskiego, Joanna z Rogowskich Stankiewiczowa. W 1920 roku wraz z kolekcją Feliksa "Mangghi" Jasieńskiego do muzeum trafiły kolejne portrety i pejzaże Wyspiańskiego, kolekcjonowane przez Jasieńskiego.

W 1932 roku, w 25. rocznicę śmierci Wyspiańskiego, Rada Miasta Krakowa podjęła decyzję o założeniu w Muzeum Narodowym Galerii im. Stanisława Wyspiańskiego, która obok dzieł artysty miała także prezentować prace innych polskich malarzy i rzeźbiarzy. W latach 70. Muzeum Narodowe wspólnie z władzami Krakowa raz jeszcze wróciło do pomysłu utworzenia samodzielnego oddziału poświęconego artyście. Na siedzibę nowego oddziału wybrano kamienicę przy ulicy Kanoniczej 9. Na tej samej ulicy, w Domu Długosza, ojciec Wyspiańskiego - Franciszek miał pracownię rzeźbiarską, a sam artysta mieszkał tutaj 11 lat. Nowy oddział muzeum poświęcony Wyspiańskiemu otwarto uroczyście w 76. rocznicę śmierci artysty - 28 listopada 1983 roku.

W październiku 2002 roku muzeum zostało zamknięte z powodu zmian własnościowych (prawa do kamienicy odzyskała krakowska kuria). Zbiory należało przenieść. Wybór nowej siedziby padł na kamienicę Szołayskich przy placu Szczepańskim, którą Muzeum Narodowe otrzymało jako dar od Włodzimiery i Adama Szołayskich w 1904 roku, a w posiadanie weszło po śmierci pani Włodzimiery 24 lutego 1928 roku. W nowej siedzibie Muzeum Stanisława Wyspiańskiego działa od kwietnia 2004.

Muzeum zgromadziło największą w Polsce kolekcję prac Stanisława Wyspiańskiego. Oglądać można portrety, projekty polichromii i witraży do kościoła Franciszkanów, Domu Lekarskiego, projekty scenografii teatralnych, meble (np. do mieszkania Tadeusza Boya Żeleńskiego) oraz zdjęcia i niewielki zbiór pamiątek rodzinnych.