Nabatejczycy
Z Wikipedii
Nabatejczycy (ar. الأنباﻂ al-Anbat) – starożytny lud pochodzenia semickiego (identyfikowany przez starożytnych z Arabami) zamieszkujący od VI w. p.n.e. południową część dzisiejszej Jordanii. Od III w. p.n.e. ich stolicą była Petra. Korzystając ze słabości hellenistycznych państw Seleucydów i Ptolemeuszy, z którymi graniczyli, opanowali dużą część Palestyny, Syrii oraz Półwysep Synaj. Od roku 63 p.n.e. Nabatejczycy byli zmuszeni do płacenia trybutu Rzymowi (formalnie jako sojusznicy). W 106 r. n.e. cesarz Trajan włączył państwo Nabatejczyków do cesarstwa jako prowincję Arabia.
W pierwszych wiekach naszej ery Nabatejczycy przyjęli chrześcijaństwo. W VII w. zostali podbici przez Arabów i ulegli w większości arabizacji i islamizacji.
Nabatejczycy zajmowali się rolnictwem i pasterstwem, ale głównym źródłem ich bogactwa był handel, w którym Nabatejczycy wiedli prym dzięki kontrolowaniu przez nich dróg handlowych z Mezopotamii do Egiptu.
Zobacz też
