Narodowodemokratyczna Partia Niemiec
Z Wikipedii
| Nationaldemokratische Partei Deutschlands | |
 |
|
| Lider | Udo Voigt |
| Data założenia | 28 listopada 1964 |
| Adres siedziby | Postfach 84 01 57 12531 Berlin |
| Ideologia polityczna | nacjonalizm, neonazizm |
| Liczba członków | 7000 (2006) |
| Obecni posłowie (%) | 0 (1,6%) |
| www.npd.de | |
Narodowodemokratyczna Partia Niemiec (Nationaldemokratische Partei Deutschlands, NPD) – niemiecka partia nacjonalistyczna, jest kontynuatorką istniejącej w latach 1950-1964 Niemieckiej Partii Rzeszy. Założona 28 listopada 1964 w Hanowerze, z połączenia kilku mniejszych partii. NPD liczy ok. 7000 członków (2006) z czego 27% to kobiety. Organem prasowym partii jest Deutsche Stimme.
Spis treści |
[edytuj] Program
W swoim programie postuluje m.in. rewizje granic międzypaństwowych, m.in. z Polską oraz docenienie historycznego dorobku nazistowskiej III Rzeszy. Celem NPD jest również zmiana konstytucji, bezpośrednie wybory prezydenckie, renegocjacja układów międzynarodowych, referendum w sprawie członkostwa w UE i przywrócenie marki niemieckiej[1]
[edytuj] Wyniki wyborcze
Partia nigdy nie miała swojego klubu w Bundestagu. Najbliżej przekroczenia progu wyborczego była w roku 1969, gdy zdobyła ponad czteroprocentowe poparcie. W wyborach w 2005 roku, pomimo wspólnego startu z Niemiecką Unią Ludową, zdobyła tylko 1,6% głosów.
Najlepszy wynik w wyborach do lokalnych parlamentów NPD odniosło w roku 1968 zdobywając 9,8% głosów w wyborach do Landtagu Badenii-Wirtembergii. W 2004 NPD zdobyła wspólnie z DVU 9,2% w wyborach do parlamentu Saksonii i wprowadziła 12 posłów, z których jedna trzecia opuściła szeregi tego klubu jeszcze przed zakończeniem kadencji. W kolejnych lokalnych wyborach nie wiodło się NPD już tak dobrze: nie udało się jej wprowadzić ani jednego reprezentanta do lokalnych parlamentów Saary, Turyngii i Hamburga (2004), Nadrenii-Westfalii i Szlezwika-Holsztynu (2005) oraz Nadrenii-Palatynatu, Berlina i Badenii-Wirtembergii (2006). 6 posłów udało się natomiast wprowadzić w 2005 roku do 71-osobowego parlamentu Meklemburgii-Pomorza Przedniego.
[edytuj] Próby delegalizacji partii
 Prawo
Władza wykonawcza
Władza ustawodawcza
Władza sądownicza
Podział terytorialny
Partie polityczne
Wybory
|
W 2003 roku Federalny Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie o delegalizację partii wszczęte na wniosek rządu uzasadniając to tym, że działalność NPD była w dużej części inspirowana przez agentów Federalnego Urzędu Ochrony Konstytucji w kierownictwie partii i nie sposób było odróżnić działań partii od działań wywiadu. Zamiar rozważenia ponownego złożenia przez współrządzące SPD wniosku o delegalizację partii NPD zasugerował przewodniczący Kurt Beck.[3] Miesiąc wcześniej za takim rozwiązaniem opowiedział się także szef frakcji socjaldemokratów w Bundestagu Peter Struck.
Centralna Rada Żydów w Niemczech domaga się delegalizacji partii NPD[4].
[edytuj] Finansowanie
Z tytułu dostania się do Landtagu w Schwerinie i stworzenia własnej frakcji z państwowego budżetu NPD otrzymuje rocznie 600 tys. €[1]. Dwukrotnie więcej otrzymała w 2005 walcząca o wyższe emerytury partia Szarych Panter.
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 "Wprost" 02.09.2007 r., Wakacje z brunatnymi, str.80
- ↑ [1]
- ↑ IAR ,24.08.2008r
- ↑ "Frankfurter Rundschau" z dnia 07.07.2007 – wywiad Dietera Graumanna, wiceprzewodniczącego Centralnej Rady Żydów w Niemczech wg niego neonazistowska NPD musi dostać zakaz działalności, co ma pozbawić ją możliwości siania polityki nienawiści w Niemczech.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDU) (180) • Unia Chrześcijańsko-Społeczna (CSU) (46) • Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (SPD) (222) • Wolna Partia Demokratyczna (FDP) (61) • Die Linke (54) • Związek 90/Zieloni (51)
