Naskórkowość
Z Wikipedii
Zjawisko naskórkowości polega na nierównomiernym rozłożeniu prądu zmiennego płynącego przez przewodnik. Gęstość prądu w różnych punktach przekroju poprzecznego jest niejednakowa.
W przewodniku w kształcie walca o przekroju kołowym największa gęstość prądu występuje na powierzchni przewodnika, natomiast najmniejsza w osi przewodnika. Im większa jest przewodność właściwa przewodnika i jego przenikalność magnetyczna oraz im większa częstotliwość prądu, tym nierównomierność rozkładu prądu jest większa.
Fala elektromagnetyczna przenikająca z zewnątrz do środowiska przewodzącego jest bardzo szybko tłumiona. Zewnętrzne warstwy materiału ekranują warstwy wewnętrzne przed przenikaniem pola elektromagnetycznego.
Na skutek zjawiska naskórkowości zmienia się rezystancja i indukcyjność przewodnika. Ze wzrostem częstotliwości rezystancja rośnie, a indukcyjność zmniejsza się. W przypadku bardzo wielkich częstotliwości przyjmuje się, że prąd płynie tylko po powierzchni, a wewnątrz przewodnika strumień magnetyczny równa się zeru. Wewnątrz przewodnika nie ma pola elektromagnetycznego.
[edytuj] Zjawisko naskórkowości w silnikach indukcyjnych
Zjawisko naskórkowości w praktyczny sposób zostało wykorzystane w konstrukcji silnika indukcyjnego klatkowego głebokożłobkowego. W czasie rozruchu, kiedy przy dużym poślizgu w prętach klatki płyną prądy o dużej częstotliwości, na skutek zjawiska naskórkowości prąd płynie nie całym przekrojem pręta, ale częścią leżącą po zewnętrznej stronie wirnika. W ten sposób w czasie rozruchu rezystancja prętów klatki staje się większa, niż wynika to z pola przekroju przewodnika. Po rozruchu, kiedy poślizg jest mały i częstotliwość prądu w klatce jest niewielka, prąd płynie praktycznie całym przekrojem prętów klatki, co zmniejsza rezystancję prętów wirnika. Zjawisko to jest korzystne, gdyż ogranicza prąd pobierany przez silnik klatkowy w czasie rozruchu.
