Nicolás Achúcarro

Z Wikipedii

Nicolás Achúcarro y Lund (ur. 14 czerwca 1880 w Bilbao, zm. 23 kwietnia 1918, Guecho) – hiszpański neurolog.

Nicolás Achúcarro urodził się w Bilbao w zamożnej inteligenckiej rodzinie. Rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Madrycie w 1897 roku. Po drugim roku wyjechał na kilka miesięcy do Marburga, gdzie uczył się fizjologii. Po powrocie do Madrytu uczył się m. in. u gastroenterologa Juana Madinaveitia (1861–1938), a histologii i patologii u Luisa Simarro, który nakierował go na neuropsychiatrię. W 1904 roku Achúcarro przez kilka miesięcy przebywał w Paryżu, gdzie miał możliwość pracy z Pierre Mariem (1853–1940) i Józefem Babińskim (1857–1932). We Florencji zajmował się psychiatrią, następne trzy lata spędził w Monachium u Emila Kraepelina (1856–1926) i Alois Alzheimera (1864–1915). W 1908 z rekomendacją Alzheimera wyjechał do Stanów Zjednoczonych organizować wydział patologii Government Hospital for the Insane w Waszyngtonie. Po dwóch latach powrócił do Madrytu, gdzie dostał stanowisko w Instytucie kierowanym przez Ramóna y Cajala. Po dwóch latach Achúcarro został dyrektorem madryckiego Laboratorio de Histopatología del Sistema Nervioso. W 1914 roku Ramón y Cajal połączył swoje laboratorium z Laboratorio de Investigaciones Biológicas. Kilka lat później Achúcarro poważnie zachorował i zmarł po kilku miesiącach w wieku 38 lat.

Achúcarro zajmował się przede wszystkim komórkami gleju, określanymi jako Stäbchenzellen przez ich odkrywcę, Franza Nissla (1860–1919).

[edytuj] Bibliografia

Pedro J Andres-Barquin. Santiago Ramón y Cajal and the Spanish school of neurology. Lancet Neurology 2002; 1:445-452 DOI:10.1016/S1474-4422(02)00192-8