Nicola Abbagnano
Z Wikipedii
Nicola Abbagnano (ur. 15 czerwca 1901 w Salerno, zm. 9 września 1990 w Mediolanie), filozof włoski, egzystencjalista, zajmował się przede wszystkim filozofią nauki.
Jako egzystencjalista był przede wszystkim krytykiem egzystencjalizmu, który potępiał za minimalizm w odmawianiu osobie ludzkiej możliwości skutecznego działania i maksymalizm w przypisywaniu jej obowiązku i zdolności do działań które w istocie przekraczają jej możliwości. Przede wszystkim zaś w dość konserwatywny sposób potępiał modę, w szczególności silnie obecną w kulturze lat 50. XX wieku naiwną fascynację egzystencjalizmem wśród młodzieży. W późniejszych latach życia skłaniał się ku naturalizmowi, nadal jednak w typowy dla egzystencjalizmu sposób potępiał mit bezpieczeństwa zawarty jego zdaniem w światopoglądzie naukowym.
[edytuj] Życie
Studiował w Neapolu pod kierunkiem Antonia Aliotty. Po ukończeniu studiów nauczał filozofii najpierw w szkołach średnich, następnie w uniwersytecie w Turynie, gdzie po II wojnie światowej założył centrum studiów metodologicznych i czasopisma naukowe Rivista di filosofia i Quaderni di sociologia. Pisał także stale dla gazety La Stampa. W latach 1952-1960 patronował grupie intelektualistów zwanej "neoilluministami", stawiającej sobie za cel na wzór myśli oświeceniowej promowanie społecznej wartości wiedzy naukowej na przekór jej interpretacjom pragmatycystycznym i konwencjonalistycznym. W 1972 przeniósł się do Mediolanu, gdzie sprawował urzędy miejskie z ramienia partii liberalnej.
[edytuj] Myśl
Swoją działalność filozoficzną Abbagnano zaczął w latach 30. od opozycji wobec neoidealizmu włoskiego szkół Crocego i Gentilego, przypisując im irracjonalizm. Był w tym w ówczesnej filozofii włoskiej osamotniony. Tak jak dla Heideggera i Jaspersa filozofia jest dla Abbagnana krytyką metafizyki, przede wszystkim krytyką głęboko zakorzenionej w tradycji włoskiej humanistycznej koncepcji człowieka. Mimo to Abbagnano krytykuje także Heideggera i Jaspersa, przypisując im nihilizm - sam dąży do egzystencjalizmu pozytywnego, co zbliża go do filozofii nauki i neopozytywizmu. Podstawowa dla egzystencjalizmu kategoria bycia nie jest dla niego jakkolwiek pojętą nicością, ale właśnie możliwością osiągania czegoś.
