Notacja polska
Z Wikipedii
Notacja polska, zapis przedrostkowy, Notacja Łukasiewicza – sposób zapisu wyrażeń logicznych (a później arytmetycznych), podający najpierw operator, a potem operandy (argumenty). Został przedstawiony w 1920 roku przez polskiego filozofa i logika Jana Łukasiewicza. Różniła się ona od zapisów nawiasowych używanych, m.in., przez klasyczne dzieło formalizmu logicznego Principia Mathematica Bertranda Russella i A. N. Whiteheada. Wg Jana Woleńskiego, notacja ta pozwala na łatwiejsze przeprowadzanie operacji na formułach o znacznej długości; formuły krótsze wydają się być bardziej "intuitywne"[1].
Notacja ta używana jest w logice znacznie rzadziej niż notacja nawiasowa; wśród niepolskojęzycznych naukowców używających jej znajduje się m.in. Arthur Prior. Obecnie informatyka jest jedynym polem, gdzie notacja ta jest wciąż popularna, zwłaszcza w wersji tzw. notacji Azciweisakuł.
Spis treści |
[edytuj] Notacja w logice
|
- Przykłady zapisu formuły
to w notacji polskiej CCpqCCqrCpr
to w notacji polskiej CCNppp
to w notacji polskiej CpCNpq
[edytuj] Notacja w arytmetyce
Wyrażenie w notacji polskiej nie wymaga nawiasów, ponieważ przypisanie argumentów do operatorów wynika wprost z ich kolejności w zapisie, o ile z góry znana jest liczba argumentów poszczególnych operatorów.
Na przykład zakładając, że operatory / i + są binarne, zapis w notacji polskiej:
/ 7 + 2 3
interpretuje się jednoznacznie jako równoważny notacji tradycyjnej (zapisowi wrostkowemu):
7 / (2 + 3)
Notacja polska jest bliska naturalnemu sposobowi wyrażania działań, w którym zazwyczaj najpierw podaje się czynność, a następnie dopełnia wyrażenie wskazaniem rzeczy, do których czynność się odnosi. Działanie z przykładu powyżej naturalnie wypowiadamy po polsku:
| "podziel | siedem | przez sumę | dwu | i trzech" |
| / | 7 | + | 2 | 3 |
Stąd zapis przedrostkowy stał się podstawą edukacyjnego języka programowania Logo, Tcl, LISP i wywodzącego się z LISP-a języka Scheme.
[edytuj] Literatura
- Tadeusz Czeżowski, Logika, PWN, 1968.
- Jan Woleński, Filozoficzna szkoła lwowsko-warszawska, PWN, 1985.
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ Jan Woleński, Filozoficzna szkoła lwowsko-warszawska, PWN, 1985, str. 94.
