Noty tyrońskie

Z Wikipedii

Noty tyrońskie to posługujący się wieloma skrótami system szybkiego pisania, który pojawił się w ostatnich latach republiki rzymskiej. Jak pisze Swetoniusz w „Żywotach sławnych mężów”, opracował je Tullius Tiro, sekretarz Marka Tulliusza Cycerona (106-43 przed Chr.). By móc wiernie notować mowy swego pryncypała Tiron wymyślił rodzaj współczesnej stenografii. Specjalne skróty zastosowane przez Tirona nazwano notami tyrońskimi. Istnieje również wersja przypisująca wynalezienie systemu szybkiego pisania – a tym samym i skrótów – poecie Enniusowi. System Tirona zyskał wielką popularność, posługiwali się nim pisarze zapisujący mowy urzędników występujących na zebraniach ludowych i w senacie, mowy, w których poruszano kwestie prawne i które niejednokrotnie same stawały się podstawą dla nowych praw. Pisarzy owych, z racji posługiwania się przez nich notami tyrońskimi zwano notariuszami. Pod koniec dawnej ery not było już około pięciu tysięcy, a zadania ich spisania podjął się Seneka starszy (55 r. przed Chr. - ok. 40 r. po Chr.). Noty były mocno przetworzonymi i skrajnie uproszczonymi literami bądź fragmentami liter, z których pozostawał często jeden charakterystyczny element. Końcówki fleksyjne oznaczano poprzez układ kropek i przecinków o znaczeniu zależnym od położenia względem sąsiedniej litery. Do średniowiecznych systemów brachygraficznych weszło tylko kilka znaków wywodzących się z not tyrońskich. Dały one natomiast początek średniowiecznemu systemu skracania wyrazów poprzez znaki specjalne.