Wikipedysta:Nous/brudnopis5

Z Wikipedii

Dżunajd (arab. لجنيد) (właściwie Abu al-Kasim Ibn Muhammad Ibn al-Chazzaz al-Dżunajd) (ur. ok. 830 w Nihawandzie, zm. 910 w Bagdadzie) - sufi pochodzenia perskiego, do którego odwołują się wszystkie późniejsze łańcuchy transmisji doktryny i legitymacji w sufizmie^[1].

Dżunajd był Persem urodzonym w Nihawandzie, jednak niemal całe życie spędził w Bagdadzie^[2]. Był starannie wykształcony zarówno w teologii, jak i prawie. Tego ostatniego uczył go Abu Saura al-Kalbi, natomiast w sufizm wprowadził go jego wuj, Sari as-Sakati, oraz kilku innych mistrzów, w tym Haris al-Muhasibi^[2][3]. Poza tym Dżunajd wielkim szacunkiem darzył Al-Bistamiego^[4]. Był także być może pierwszym sufim, który wprost wyraził swoje zadłużenie w stosunku do Alego jeśli chodzi o mistyczną wiedzę, jego zdaniem ten bowiem posiadał zarówno wiedzę egzoteryczną (ʿilm) jak i ezoteryczną (h.ikma)^[3].

Dżunajd bronił zasady "trzeźwości" (ṣabr) w przeciwstawieniu do "upojenia" (sukr), osiąganego w stanie mistycznej ekstazy. Według niego upojenie jest czymś złym, ponieważ niszczy normalny stan mistyka i prowadzi do utraty przez niego rozsądku i samokontroli. Ta obrona doktryny trzeźwości uczyniła z Dżunajda modelowy przykład sufiego, który był akceptowalny zarówno dla mistyków jak i teologów, i to z tego powodu Dżunajd bronił również szariatu. Według Al-Hudżwiriego nikt nie mógł mu nic zarzucić zarówno jeśli chodzi o jego zewnętrzne (z.ahir) zachowanie, które było w pełni zgodne z szariatem, jak i jego wewnętrzny (bāṭin) stan, który był w pełni zgodny z zasadami mistycyzmu. Zdaniem Dżunajda tylko ten może prawdziwie podążać mistyczną "ścieżką" (ṭarīqa) kto idzie nią z Koranem w prawej i Sunną w lewej ręce. Wolał on strój ulema od wełnianego stroju (xerqa) sufich, którego nie założył mimo ciągłych nalegań jego uczniów i innych ludzi^[3].

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• B. A. Dar: Early Sufis A. Sufis before Hallaj. W: M. M. Sharif (ed.): A History of Muslim Philosophy. Volume I. Wiesbaden: Otto Harrasowitz, 1963.  [1]
• Jerzy Hauziński: Burzliwe dzieje Kalifatu Bagdadzkiego. Warszawa: Kraków : Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993. ISBN 83-01-10988-2. 
• Jolanta Jasińska: Abu Nuwas. W: Józef Bielawski (red. nauk.): Mały słownik kultury świata arabskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1971. 
• Bogdan Składanek: Historia Persji. T. 2, Od najazdu Arabów do końca XV wieku. Warszawa: Dialog, 2003, ss. 107 - 108. ISBN 83-88938-32-0.