Ołtarz szafiasty
Z Wikipedii
Ołtarz szafiasty lub szafowy czy szafkowy (z niem. Schreinaltar), to w żargonie fachowym historyków sztuki typ nastawy ołtarzowej występujący w okresie późnego gotyku , głównie w krajach Europy północnej. Centralną część stanowi drewniana skrzynia, otwarta od frontu, w której ustawione są rzeźby – figury świętych postaci lub sceny narracyjne. Do bocznych, przednich krawędzi skrzyni przymocowane są na zawiasach tzw. skrzydła służące do zamykania skrzyni nastawy. Skrzydła są zwykle podzielone na kwatery i zdobione malowidłami lub płaskorzeźbą.
Ołtarze szafiaste przeżywały okres bujnego rozwoju w XV w. w krajach niemieckich, gdzie rozwinęło się wiele ich najróżniejszych typów. W Polsce najbardziej znanym przykładem ołtarza szafiastego jest Ołtarz Mariacki Wita Stwosza z kościoła mariackiego w Krakowie.
Termin „ołtarz szafiasty” jest przez niektórych historyków sztuki krytykowany jako kalka z języka niemieckiego, sugerująca, że chodzi tu o właściwy ołtarz, gdy dotyczy on tylko dekoracji ołtarza, oraz ze względu na oparte o powierzchowne podobieństwo porównanie z szafą – przedmiotem codziennego użytku. Jest jednak powszechnie przyjęty i wygodny w użyciu.
[edytuj] Bibliografia
Zofia Białłowicz-Krygierowa, Studia nad snycerstwem XIV wieku w Polsce, Część 1, Początki śląskiej tradycji ołtarza szafowego, Warszawa-Poznań 1981
