Obóz karno-śledczy w Żabikowie
Z Wikipedii
Więzienie Policji Bezpieczeństwa i Wychowawczy Obóz Pracy – działający podczas II wojny światowej (w latach 1943-1945) niemiecki obóz karno-śledczy w Żabikowie, w którym więziono głównie przedstawicieli inteligencji z ziem polskich włączonych do III Rzeszy, członków organizacji konspiracyjnych, jeńców radzieckich, komunistów niemieckich, a także obywateli innych państw. Obóz powstał w kwietniu 1943 roku w trakcie likwidacji miejsca kaźni, jakie znajdowało się na terenie starej pruskiej warowni - Forcie VII. Przebywało w nim przeciętnie około 2000 osób, z których większość kierowano następnie do innych obozów koncentracyjnych. W Żabikowie przetrzymywano więźniów przesłuchiwanych przez Gestapo. Tu też wykonywane były wyroki śmierci. Cały obóz składał się z ośmiu baraków dla więźniów oraz dziesięciu budynków administracyjnych. W środku znajdował się basen przeciwpożarowy, używany przez hitlerowców jako miejsce kaźni. Dodatkowo zbudowano kilka murowanych bunkrów karnych, żelazny bunkier - karcer oraz specjalnie skonstruowane klatki z drutu kolczastego. Załogę obozu stanowiło od 80. do 100. esesmanów. Przez obóz żabikowski, zwany przez nazistów obozem krwawej zemsty, przeszło około 40 tysięcy więźniów, z których znaczna część zginęła, m.in. wskutek nieludzkich warunków bytowania, tortur i egzekucji (np. w czerwcu 1944 Niemcy rozstrzelali kierowniczą grupę Szarych Szeregów, w dniu likwidacji obozu spalili około osiemdziesięciu chorych i niezdolnych do marszu ewakuacyjnego więźniów, wielu rozstrzelali). Pełnej liczby ofiar do dziś nie ustalono. Na miejscu obozu znajduje się pomnik i muzeum martyrologiczne.
