Obwarowania miejskie Sławna
Z Wikipedii
Obwarowania miejskie Sławna – pochodzą z XV wieku, zostały one wykonane z cegły, z użyciem głazów narzutowych w fundamentach.
Spis treści |
[edytuj] Historia obwarowań
W 1400 r. odnotowana została pierwsza wzmianka o murach [1]. Już w 1453 r. wzmiankowana Brama Koszalińska [2]. W 1458 r. była wzmiankowana Brama Słupska [3].
Wzmianki o reperacji murów pochodzą z lat 1741-1787. Rozebranie części murów we wschodniej części miasta miało miejsce w 1851 r., mury nie spełniały bowiem wartości obronnych dla miasta. Przystosowanie Bramy Słupskiej do potrzeb warsztatów wojskowych nastąpiło w 1816 r., następnie przekształcono bramę na magazyn. Remont Bramy Koszalińskiej został przeprowadzony w 1913 r. Adaptacja Bramy Słupskiej na świetlicę miała miejsce jeszcze przed 1939 r.
[edytuj] Opis architektoniczny obwarowań
Miasto było bronione od północy wodami rzeczki Moszczenicy, od południowego wschodu tzw. Kanałem Drzewnym, a od południowego zachodu fosą. Otoczone umocnieniami ziemnodrewnianymi i ceglanymi murami, w których od północy Brama Słupska, od południa Brama Koszalińska – obie poprzedzone przedbramiami, od wschodu Brama Łąkowa, a od zachodu furta polna. W kurtynie murów znajdowały się baszty i półbaszty. Bramy Koszalińska i Słupska posadowione są na rzucie zbliżonym do kwadratu, pięciokondygnacyjne, zwieńczone schodkowymi szczytami, nakryte dwuspadowymi dachami. W przyziemiach ostrołukowe przejazdy bramne i schody prowadzące na piętro, zawarte w grubości muru. W Bramie Słupskiej nad przejazdem strefa pięciu ostrołukowych blend. Elewacje górnych kondygnacji wykonana z otworami strzelniczymi, które są rozczłonowane smukłymi blendami, zamkniętymi półkoliście w Bramie Koszalińskiej. Elewacje od strony miasta i pola są sześcioosiowe i z blendami dwu uskokowymi, dwudzielnymi, z kolistą płyciną w zwieńczeniu. Elewacje boczne w Bramie Słupskiej są trójosiowe, w Bramie Koszalińskiej czteroosiowe.
Przypisy
[edytuj] Bibliografia
- Architektura gotycka w Polsce, pod red. Teresy Mroczko i Mariana Arszyńskiego, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1995