Oficer dyżurny

Z Wikipedii

Oficer dyżurny – w Siłach Zbrojnych RP oficer (w uzasadnionych wypadkach podoficer) który pełni w danym momencie służbę dyżurną w jednostce wojskowej. Oficerowi dyżurnemu jednostki podlegają wszyscy żołnierze i osoby pełniące służbę wewnętrzną.

Do jego zasadniczych obowiązków należy:

• wykonywanie czynności określonych w przepisach o wojskowych organach porządkowych;
• uruchamianie procesów osiągania wyższych stanów gotowości bojowej i kierowanie ich przebiegiem;
• wykonywanie innych zadań określonych w instrukcjach oraz nakazanych przez dowódcę (szefa, komendanta) jednostki wojskowej.

W powyższym zakresie działania, oficer dyżurny ma prawo do wydawania i egzekwowania rozkazów (poleceń), w stosunku do wszystkich żołnierzy, będących podwładnymi dowódcy jednostki wojskowej, z wyjątkiem jego zastępcy i szefa sztabu.

Oficer dyżurny odpowiada także za nadzorowanie służby wartowniczej pełnionej zarówno przez żołnierzy jaki i oddziały wart cywilnych (OWC) oraz służbę ochronną ze specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych (SUFO).

Służbę oficera dyżurnego pełnią równomiernie wszyscy oficerowie jednostki wojskowej (z wyjątkiem dowódcy, jego zastępcy, szefa sztabu, kapelana oraz lekarzy pełniących inne służby). Oficer dyżurny pełni służbę z bronią osobistą, do bezpośredniej pomocy dysponuje pomocnikiem (pomocnik oficera dyżurnego) którym najczęściej jest podoficer.

W okresie II Rzeczypospolitej oficera dyżurnego nazywano oficerem służbowym.

Oficer dyżurny występuje również w innych służbach mundurowych takich jak Państwowa Straż Pożarna, Straż Graniczna czy policja. W każdej z tych formacji wykonuje charakterystyczne do jej specyfiki służby zadania.

[edytuj] Bibliografia

• Regulamin Ogólny Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Sztab Gen. 2004