Opera Wrocławska
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] Budynek
Gmach Teatru Miejskiego wzniesiono przy ulicy Świdnickiej w latach 1839 - 1841 wg projektu Carla Ferdinanda Langhansa, z nowoczesną sceną i widownią na około 1600 miejsc. Po pożarach (w 1865 i 1871), budynek przebudowano podwyższając widownię i nadscenium, dostawiono pawilon malarni i rozbudowano portyk oraz ozdobiono z zewnątrz malowidłami. Odbudową z 1865 kierował Karl Lüdecke, a tą z 1871-1872 Karl Schmidt. W 1871 postawiono także na krawędzi dachu rzeźby muz wykonane ze sztucznego piaskowca (obecnie stoją tam odlewy z zaginionych oryginałów wykonane na początku XXI wieku). Po 1945 usunięto zniszczone pociskami figury muz oraz z przyczyn politycznych zdjęto z fasady nieuszkodzone popiersia artystów niemieckich: Beethovena, Goethego, Mozarta i Schillera oraz skuto freski Schmidta z zewnętrznej ściany. W 1954-1956 rozbudowano południową część budynku. Gruntowna modernizacja rozpoczęła się w 1997 a zakończyła w 2006.
W bardzo bogato zdobionym wnętrzu zachowało się większość zdobień z XIX wieku, m.in.: plafon z portretami kompozytorów, główny żyrandol (przerobiony z gazowego na elektryczny) oraz loża cesarska. Sumaryczna powierzchnia złocona prawdziwym złotem wynosi 10 tysięcy m2, a powierzchnia kryształowych luster 200 m2.
[edytuj] Działalność sceniczna
[edytuj] Do 1944
Tradycje operowe we Wrocławiu sięgają pierwszej połowy XVII w., wówczas Ballhaus (Dom Zabaw), odwiedzały teatry wędrowne. Duże znaczenie miała działalność włoskiej trupy operowej, utrzymującej stały kontakt z teatrami w Bolonii i Wenecji oraz z Antonio Vivaldim. Ich siedziba w 1727 otrzymała status teatru miejskiego a w grudniu 1795 otrzymała nazwę Teatru Królewskiego we Wrocławiu. W latach 1804-1806 teatr prowadził Carl Maria von Weber, twórca niemieckiej opery romantycznej.
W obecnym budynku opery mieścił się najpierw teatr miejski (wbrew nazwie początkowo był własnością różnych spółek, przede wszystkim Teatralnego Towarzystwa Akcyjnego, na własność miasta przeszedł w 1878), grający także opery i operetki. Dopiero na przełomie XIX/XX wieku teatr przekształcono w operę. Prowadziła ona działalność do 1944, jako jedna z czołowych scen niemieckich. Na scenie teatru gościło wielu znakomitych europejskich śpiewaków i śpiewaczek, dyrygentów i wirtuozów, m. in. Władysław Mierzwiński, Marcelina Sembrich-Kochańska, Apolinary Kątski, Richard Wagner, Ryszard Strauss, Wilhelm Furtwängler, Niccolo Paganini, Karol Lipiński, Anton Rubinstein, Franciszek Liszt i Henryk Wieniawski.
[edytuj] Od 1945
W niezniszczonym podczas oblężenia Wrocławia w 1945 budynku nastąpiła reaktywacja działalności opery 8 IX 1945 przedstawieniem Halki Moniuszki. Do 1950 wystawiano oprócz oper także sztuki teatralne, teatr lalki i operetki (z powodu braku budynków dla tych instytucji). Od 1997, z inicjatywy dyrektor Ewy Michnik, w czasie remontu gmachu, rozpoczęto serię monumentalnych widowisk operowych realizowanych w Hali Stulecia lub w plenerze, co stało się wyróżnikiem opery wrocławskiej względem innych tego typu placówek w Polsce.
