Opowieści kanterberyjskie
Z Wikipedii
Opowieści kanterberyjskie (ang. Canterbury Tales) to zbiór opowiadań z XIV w. autorstwa Geoffreya Chaucera, historie opowiadane przez grupę pielgrzymów, zdążających z Southwark do grobu Thomasa Becketa w Canterbury. Opowieści te zostały napisane w języku średnioangielskim.
Tekst jest nie tylko zabytkiem literatury, ale stanowi cenne źródło informacji dla językoznawców oraz historyków zainteresowanych myślą i postawami społecznymi w końcu XIV wieku.
Na podstawie dzieła (a w zasadzie czterech opowieści) Pier Paolo Pasolini w 1972 r. nakręcił film o tym samym tytule I racconti di Canterbury, który zdobył Złotego Niedźwiedzia na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Film jest częścią tryptyku filmowego tzw. trylogii życia, w skład którego wchodziły: nakręcony w 1971 roku Dekameron (Decameron), Opowieści kanterberyjskie z 1972 i Kwiat tysiąca i jednej nocy (Il Fiore delle mille e una notte) z 1974 roku.
Opowieści kanterberyjskie (w wyborze, głównie powiastki z gatunku fabliaux) na język polski przełożyła Helena Pręczkowska. Tłumaczenie to ukazało się w 1963 roku w Wydawnictwie Ossolineum.
