Order Sławy

Z Wikipedii

Order Sławy kl. I - awers

Order Sławy kl. II – awers

Order Sławy kl. III - awers

Order Sławy (ros. Орден Славы) - radzieckie odznaczenie wojskowe (order) za zasługi bojowe podczas II wojny światowej.

Order Sławy został ustanowiony dekretem prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 8 listopada 1943. Równocześnie zatwierdzono statut i wzór odznaki orderu (statut częściowo zmieniono 16 lutego i 16 grudnia 1947 oraz 8 sierpnia 1957).

[edytuj] Zasady nadawania

Order Sławy posiada trzy klasy i był nadawany przez Prezydium Rady Najwyższej ZSRR. Orderem odznaczano szeregowych oraz podoficerów Armii Czerwonej (w lotnictwie również żołnierzy posiadających stopień młodszego lejtnanta), którzy w bojach za Ojczyznę dokonali "sławnych czynów odwagi, męstwa i nieustraszoności". Order nadawano osobom w kolejności klas: najpierw trzeciej, następnie drugiej i pierwszej.

Statut szczegółowo określał czyny, za jakie nadaje się order. Orderem Sławy nagradzano żołnierza, który m.in.:

w chwili niebezpieczeństwa uratował sztandar swojego oddziału;
znajdując się w płonącym czołgu, nadal wykonywał zadanie bojowe;
z broni osobistej unieszkodliwił od 10 do 50 żołnierzy i oficerów przeciwnika;
ogniem z broni przeciwpancernej zniszczył nie mniej niż 2 czołgi przeciwnika;
na polu walki lub na tyłach przeciwnika zniszczył ręcznymi granatami od 1 do 3 czołgów;
ogniem artylerii lub karabinu maszynowego zniszczył nie mniej niż 3 samoloty przeciwnika;
nie bacząc na niebezpieczeństwo, jako pierwszy wdarł się do nieprzyjacielskiego schronu bojowego lub okopu i zdecydowanym działaniem zniszczył jego załogę;
w rezultacie osobistego rozpoznania ustalił słabe miejsca w obronie przeciwnika i wyprowadził swoje wojska na jego tyły;
osobiście wziął do niewoli nieprzyjacielskiego oficera;
ryzykując życie, uratował dowódcę od bezpośredniego niebezpieczeństwa;
nie bacząc na niebezpieczeństwo, zdobył nieprzyjacielski sztandar;
z broni osobistej zestrzelił samolot przeciwnika;
będąc ranny, po udzieleniu pomocy, wrócił na pole walki;
ryzykując życie, pod ogniem przeciwnika wielokrotnie udzielał pomocy rannym;
znajdując się w unieruchomionym czołgu, nadal wykonywał zadanie bojowe z działa;
energicznie wjeżdżając czołgiem w kolumnę przeciwnika, rozjechał ją i kontynuował zadanie bojowe;
swoim czołgiem rozjechał 1 lub kilka dział przeciwnika albo zniszczył nie mniej niż 2 gniazda karabinów maszynowych;
będąc na rozpoznaniu, zdobył cenne dane o przeciwniku;
będąc pilotem myśliwca, zniszczył w powietrznej walce 2–4 samoloty myśliwskie lub 3–6 samolotów bombowych przeciwnika;
będąc w składzie załogi nocnego samolotu bombowego, zniszczył skład amunicji lub paliw, sztab przeciwnika, transport kolejowy lub most.

Kawalerom Orderu Sławy przysługiwał awans na wyższy stopień. Pierwsze nadanie Orderu Sławy I klasy miało miejsce 22 lipca 1944. W okresie wojny kawalerami orderu wszystkich trzech klas zostało nagrodzonych około 2500 osób, w tym 4 kobiety. Orderem Sławy wszystkich trzech klas został odznaczony Polak Adam Łowczy, urodzony w Kielcach i od początku do końca wojny walczący w szeregach Armii Czerwonej.

[edytuj] Opis odznaki

Odznaka Orderu Sławy ma postać pięcioramiennej gwiazdy, maksymalnego rozmiaru 46 mm, w środku której znajduje się okrągła tarcza średnicy 23,5 mm. Na awersie tarczy w laurowym wieńcu jest rysunek Spiskiej Baszty Kremla. Wokół okrągłej tarczy znajduje się wieniec laurowy, a poniżej rysunku baszty, na czerwono emaliowanej wstążce, napis СЛАВА (pol. "Sława"). Na odwrotnej stronie (rewersie) jest napis CCCP (pol. "ZSRR") w okręgu średnicy 19 mm.

Gwiazda jest zawieszona na pięciokątnej metalowej blaszce obciągniętej wstążką szerokości 24 mm koloru pomarańczowego z trzema czarnymi paskami. Odznaka orderu I klasy została wykonana ze złota (próby 950, masa złota 28,6 g), II klasy – ze srebra (okrągła tarcza jest złocona), III klasy – ze srebra.

Order noszono na lewej piersi, w kolejności po orderze Znak Uznania.