Orientowanie (architektura)
Z Wikipedii
Orientacja budynku kościelnego oznacza, że jego część prezbiterialna, mieszcząca ołtarz główny jest zwrócona ku wschodowi (łac. oriens - „wschód”) — w stronę grobu Chrystusa w Jerozolimie. O takich kościołach mówi się, że są orientowane. Jeżeli prezbiterium kościoła zwrócone jest w inną stronę, mamy do czynienia z kościołem nieorientowanym. Nie jest poprawne powiedzenie np. „kościół orientowany na zachód”, a także powiedzenie np. „kościół orientowany na wschód” jest błędem — pleonazmem. Spotyka się natomiast określenie „odwrotna orientacja kościoła” w odniesieniu do kościołów, których prezbiterium skierowanie jest na zachód.
Historycznie orientowanie nowo powstających budynków kościelnych pojawiło się w chrześcijaństwie wschodnim w V wieku n.e., a w kościele rzymskim w końcu wieku X. Było regułą do XIX wieku, obecnie dość rzadkie.
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu architektury