Półtorak (miecz)
Z Wikipedii
Półtorak to zdrobniona nazwa miecza bastardowego (z ang. bastard sword) zwanego też półtoraręcznym, którego można używać zarówno jedną, jak i dwoma rękoma. Pojawił się w XIII wieku, bardzo popularny od połowy XIV wieku, z powszechnego użycia wyszedł na początku wieku XVI.
Określenie półtoraręczny wzięło się od specyficznego dla tej klasy mieczy sposobu trzymania: jedna dłoń na rękojeści, tuż nad jelcem, druga zaś w połowie na rękojeści, a w połowie na głowicy, lub też tylko na głowicy. Jest najbardziej wszechstronnym typem miecza, zdatnym do zadawania pchnięć i cięcia, używania pieszo lub z grzbietu konia, razem z tarczą lub oburęcznie. Gdy na przełomie XIV i XV wieku zaczęły upowszechniać się zbroje płytowe, repertuar technik wbogacił się o tzw. półmiecz – broń ta trzymana była jedną ręką za rękojeść, a drugą w 1/2-2/3 głowni, co umożliwiało zadawanie bardzo precyzyjnych i silnych pchnięć (znacznie skuteczniejszych w walce z przeciwnikiem noszącym zbroję płytową), a także zadawaniem ciosów głowicą lub jelcem. W doświadczonych rękach był bronią bardzo skuteczną, jednak często przegrywał w starciu z przeciwnikiem uzbrojonym w miecz jednoręczny i osłaniającym się tarczą.
(Określenie "półtoraręczny" zostało nadane przez kolekcjonerów mieczy. Poprawna nazwa to "miecz długi", jednakże z powodu utożsamiania tej nazwy z mieczem jednoręcznym, miecz bastardowy jest najczęściej nazywany półtoraręcznym).Miecz taki ma długość w granicach 120-145cm. Świetnym przykładem miecza półtoraręcznego jest claymore, miecz szkockich górali.
