Pędnik wodnoodrzutowy
Z Wikipedii
1. Dysza wylotowa, 2. Pędnik śrubowy, 3. Dyfuzor, 4. Wlot, 5. Wał napędowy.
1. Ster, 2. Wylot, 3. Przeciwśruba, 4. Pędnik śrubowy, 5. Kanał strugowodny, 6. Wał napędowy, 7. Wlot.
Pędnik wodnoodrzutowy (także: pędnik strumieniomy, pędnik strugowodny) - pędnik okrętowy, który strumień wody wyrzucanej poza jednostkę pływającą zamienia na siłę go poruszającą. Woda jest zasysana przez pompę do tylnej części kadłuba, a następnie wytłaczana przez dyszę z pewną prędkością w kierunku przeciwnym do zamierzonego kierunku ruchu jednostki pływającej.
Do podstawowych elementów konstrukcyjnych pędnika strugowodnego zaliczamy:
- kanał dolotowy wraz z osłoną.
- pierścień roboczy,
- pompa osiowa (w większości przypadków jest to śruba napędowa Kaplana),
- prowadnice, których zadaniem jest likwidacja prędkości obwodowych strumienia wody powstającego za śrubą,
- kanał wylotowy (konfuzor),
- zastawki do sterowania kierunkiem wypływu strumienia wody.
Pędniki tego typu powstawały już w XVII wieku w Anglii. Od tego czasu powstało wiele wersji pędnika wodnoodrzutowego (np. pędnik stożkowy Hotchkissa). Obecne znajdują zastosowanie na statkach żeglujących po płytkich akwenach, w szczególności dla jednostek szybkich sportowo-turystycznycha, wojennych, statkach ratowniczych i wodolotach.
Do zalet napędu strugowodnego możemy zaliczyć:
- brak części wystających,
- łatwe i skuteczne manewrowanie przez zmianę kierunku wypływu wody,
- możliwość dużego obciążenia pędnika strugowodnego.
Wadą jednostek z napędem strugowodnym jest ich mała siła w przypadku poruszania sie wstecz.
[edytuj] Źródła
- Śródlądowy transport wodny, Jan Kulczyk i Jan Winter, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław grudzień 2003.
