Paleoceńsko-eoceńskie maksimum termiczne
Z Wikipedii
Paleoceńsko-eoceńskie maksimum termiczne (PETM) - wydarzenie na granicy epoki Paleocenu i Eocenu (ok. 55,8 mln lat temu), które odznaczyło się nabardziej znaczącym i gwałtownym zaburzeniem klimatu w erze kenozoicznej. Czasami używana jest też nazwa eoceńskie maksimum termiczne 1 (ETM1), a dawniej używano określenia maksimum termiczne późnego paleocenu (LPTM).[1] W PETM w ciągu 20 000 lat nastąpił globalny wzrost temperatury o 6 °C, korelujący się ze wzrostem poziomu morza ze względu na ogrzewanie się oceanów.[2] Wzrosło również stężenie dwutlenku węgla. Wydarzenie utożsamiane jest ze zmianami w atmosferycznej i oceanicznej cyrkulacji, masowym wymieraniem głębokowodnego bentosu i punktem zwrotnym w życiu ssaków lądowych, ze względu na pojawienie się wielu istniejących do dziś rzędów ssaków.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- North Pole's ancient past holds clues about future global warming, PhysOrg.com, 31 May 2006.
- New findings show a slow recovery from extreme global warming episode 55 million years ago, PhysOrg.com, 10 June 2005.
- The Day the Sea Stood Still, Tom Yulsman, Washington Post, Sept. 9, 1998
Przypisy
- ↑ Katz, M., et al. (1999). "The Source and Fate of Massive Carbon Input During the Late Paleocene Thermal Maximum." Science 286 (November): 1531-3.
- ↑ Kennett, J.P. & Stott, L.D. 1991. Abrupt deep-sea warming, palaeoceanographic changes and benthic extinctions at the end of the Palaeocene. Nature, 353: 225-229
