Paleografia
Z Wikipedii
Paleografia – jedna z nauk pomocniczych historii, zajmująca się badaniem rozwoju pisma w procesie historycznym. Paleografia zajmuje się także badaniem środowiska, w jakim żył i tworzył dany pisarz jak również rozpoznawaniem skrótów (brachygrafia) i "rozszyfrowywaniem" (odczytywaniem) dawnego pisma np. tekstura, bastarda, antykwa. Jest jedną z najwcześniejszych i najważniejszych dziedzin nauk "dających poznawać historię" (Lelewel). Bez znajomości tej nauki badanie źródeł pisanych jest praktycznie niemożliwe. Najważniejsze polskie podręczniki paleografii napisali Władysław Semkowicz oraz Aleksander Gieysztor.
Nazwa paleografia została użyta po raz pierwszy przez benedyktyna Bernarda de Montfaucon w 1708 roku, w dziele Palaeographia Graeca sive De ortu et progressu literarum Graecarum. Początków studiów nad starym pismem należy szukać w dziele Jeana Mabillona De re diplomatica z 1681.
Zobacz też
