Pamięć ejdetyczna

Z Wikipedii

Pamięć ejdetyczna (gr. είδος - to, co jest widziane), pamięć fotograficzna, wyobraźnia ejdetyczna to zdolność odtwarzania złożonych obrazów, dźwięków i innych obiektów z bardzo dużą dokładnością, którą według niektórych badań dysponują niektóre osoby. Pamięć ejdetyczna była badana przez takich psychologów jak Erich Jaensch i Aleksander Łuria, opisywana przez Habera.

Łuria opisywał przypadek jednego ze swoich badanych - Salomona Szereszewskiego. Był on w stanie zapamiętać bardzo długie ciągi cyfr, liter, słów i odtwarzać je bezbłędnie nawet po 15 latach. Podobnie odtwarzał bardzo złożone wzory matematyczne, nie rozumiejąc ich jednak. Popatrzywszy na planszę liczb przez kilkadziesiąt sekund był w stanie z pamięci odtworzyć każdą kolumnę, wiersz, odtwarzać cyfry od tyłu, ukośnie czy zgodnie z ruchem konika szachowego. Był to przypadek człowieka obdarzonego pamięcią ejdetyczną (lub wyobrażeniami ejdetycznymi), który dodatkowo posługiwał się synestezją.

Wyobrażenie ejdetyczne ma to do siebie, że jest dokładnym odzwierciedleniem danego obrazu a podczas poruszania oczyma ich lokalizacja także zmienia się w wyobraźni.

Obrazy ejdetyczne występują o wiele częściej u dzieci (ok. 8% w wieku 7-12 lat i tylko u 0,1% dorosłych). Nie wykryto także związku zdolności tworzenia wyobrażeń ejdetycznych z żadnymi innymi zdolnościami poznawczymi ani zaburzeniami neurologicznymi. Wyobrażenie ejdetyczne jest mało podatne na zmiany - bardzo trudno jest tworzyć z tych wyobrażeń nowe układy, zastosowanie zapamiętanych informacji w nowy sposób. W związku z tym wyobrażenia ejdetyczne raczej przeszkadzają niż pomagają w myśleniu^[1].

Istnienie tej pamięci było podawane w wątpliwość przez niektórych psychologów ze względu na subiektywny charakter wypowiedzi osób badanych, obdarowanych pamięcią (wyobrażeniami) ejdetyczną. Współczesne badania potwierdzają jednak faktyczne istnienie tej pamięci.

Zobacz też: Pamięć ultrakrótka, mnemonista