Dyskusja:Pantomima

Z Wikipedii

PRZENIESIONE Z ARTYKUŁU O BŁĘDNYM TYTULE - "PantoNima", do zintegrowania z tym co jest obecnie pod tytułem prawidłowym:

Sztuka mimu (pantomima) należy do kultury wysokiej. Jest wysublimowana, używa instrumentów doskonałych: gestów, ruchów i mimiki. Skupia na sobie uwagę i intryguje. Wychwytuje pojęcia, które można wyrazić poza słowem, następnie ukazuje je w takich koncepcjach artystycznych, jak: pantomimiczne spektakle, etiudy komediowe oraz improwizacje (na przykład palenie na stosie, ścinanie głów, zakuwanie w dyby, zjawy). Sztuka mimu odzwierciedla ludzki charakter i temperament. Nazywa się to konwencją charakterów. Pokazuje, co to jest odwaga, strach, obojętność, radość, miłość, nienawiść, litość, pogarda, podziw i inne. Ukazuje — dla niektórych nie do wychwycenia — różnice między ludzkimi stanami emocjonalnymi, na przykład takimi jak: melancholia - smutek - przygnębienie - rozpacz; duma — zarozumiałość — próżność; zazdrość z cierpieniem — zazdrość z zemstą itd. Ciało artysty-mima staje się zwierciadłem przemian emocjonalnych.Tylko mim czterema krokami potrafi przejść od starości do dojrzałości, a czterema następnymi powrócić do młodości. To jest właśnie sztuka — sztuka postawy. Sztuka mimu daleka jest od brutalizmów i drastycznych scen, a mimo to potrafi trwożyć. Nie kipi seksem, ale pobudza ten „zmysł". W 2000 r. z inspiracji Stefana Niedziałkowskiego, wybitnego polskiego artysty-mima, w Teatrze Na Woli odbył się I Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu. Z początku organizatorzy podchodzili to niego z lekką obawą, że ta piękna, niełatwa przecież, wręcz elitarna i hermetyczna sztuka, nie przyjmie się wśród ludzi z tego powodu, że wymaga wielkiego skupienia, nie tylko od uprawiających ją artystów, ale również od publiczności. A jednak okazało się, że odbiór jej był pełen entuzjazmu i ciekawości.

____

Odnośnik do angielskiego artykułu "Pantomime" powinien zostać usunięty, ponieważ angielskie Pantomime to coś zupełnie innego niż szeroko pojęta pantomima