Pastisz

Z Wikipedii

Pastisz (fr. pastiche - utwór naśladowczy) – odmiana stylizacji, utwór naśladujący istotne cechy jakiegoś dzieła, lub stylu, zagęszczający je i uwydatniający. Uprawiany bywa w celach żartobliwych lub jako forma krytyki stylu, maniery danego pisarza. Może być punktem wyjścia do parodii.

[edytuj] Pastisz w muzyce

W muzyce jest to często imitacja cudzego, a z reguły historycznego stylu, dokonywana z różnych pobudek, przy czym zjawisko to zasadniczo wystąpiło dopiero w XX wieku. Autorem najbardziej znanych pastiszów był Fritz Kreisler . Przez wiele lat z wielkim powodzeniem wykonywał utwory skrzypcowe, których autorami mieli być kompozytorzy z przeszłości, tacy jak Gaetano Pugnani (Preludium i Allegro), Giuseppe Tartini (Wariacje), Antonio Vivaldi (koncert skrzypcowy). W 1935 roku Kreisler przyznał, że były to naśladownictwa^[1], co wywołało ogromny skandal – ale utwory pozostały w repertuarze. W polskiej muzyce jako autor pastiszy dał się poznać przede wszystkim Krzysztof Meyer. Skomponował Symfonię D-dur w stylu Mozarta, która miała być dowcipem na primaaprilisowy koncert w 1977 roku oraz dwie-trzecie opery Gracze rozpoczętej przez Szostakowicza (1981). Istnieje też bardzo wiele utworów, które mają charakter pastiszy, gdyż powstawały jako ilustracja do słuchowisk radiowych bądź przedstawień teatralnych i z tego powodu naśladowały styl muzyki z epoki; przykładem Sonety miłosne Pierre Ronsarda, czyli 8 miniatur imitujących renesansowe preludia lutniowe, napisane w 1954 roku przez Witolda Lutosławskiego dla Polskiego Radia.

1. ↑ Olin Downes on Music, Irene Downes (red.), New York, Greenwood Press 1968, s. 202.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z literaturą. Jeśli możesz, rozbuduj go.