Paul Hindemith

Z Wikipedii

Paul Hindemith (16 listopada 1895 - 28 grudnia 1963) niemiecki kompozytor, dyrygent, altowiolista.

W latach dwudziestych uważany był w Niemczech za przywódcę młodego pokolenia awangardowych kompozytorów. Wielki skandal wywoływały wtedy m.in. jego dwie jednoaktowe opery: Morderca, nadzieja kobiet i Święta Zuzanna. Pierwsza - z powodu obfitości erotyki i brutalności, drugą oskarśano o świętokradztwo. W operze Nowości dnia Hindemith kpił z coraz wyraźniejszej już wówczas wtedy wszechwładzy mediów, które goniąc za skandalami inscenizowały "afery z życia celebrytów". W Nowościach dniach niezwykła była też muzyka: aria do tekstu reklamy, chór maszynistek skandujących urzędowy tekst. Skandale wywoływały też instrumentalne utwory Hindemitha. Podczas wykonania I Kammermusik w Monachium w 1923 roku publiczność gwizdała, buczała i rzucała krzesłami w proteście przeciwko muzyce na zespół kameralny... z syreną.

Z latami Hindemith rezygnował z eksperymentów i prowokacji. Jego muzyka coraz wyraźniej nawiązywała do tradycji, zwłaszcza barokowej. Jednym z najbardziej charakterystycznych przejawów tego stylu jest opera Mathis der Maler (Mateusz Malarz) (1934), znana przede wszystkim w wersji instrumentalnej, jako symfonia. Do dawnej muzyki nawiązuje również Koncert według dawnych melodii ludowych na altówkę i małą orkiestrę „Schwanendreher” (1935). Atrakcyjnie, a momentami wręcz dowcipnie brzmią dwa utwory orkiestrowe Hindemitha skomponowane w latach emigracji w USA: Cztery temperamenty na fortepian z orkiestrą (1940) ilustrujące charakter malancholika, sangwinika, flegmatyka i choleryka oraz Metamorfozy symfoniczne (1943) na motywach utworów Carla Marii von Webera, zakończone parodią marsza.

Hindemith umiał grać na wszystkich instrumentach, na niektórych nawet bardzo dobrze. Ponieważ repertuar pedagogiczny na wiele z nich był skromny i tradycyjny, w latach trzydziestych i czterdziestych skomponował serię sonat na bardzo wiele instrumentów: na flet, obój, rożek angielski, fagot, klarnet, róg, althorn, saksofon, trąbkę, puzon, tubę basową, harfę, skrzypce, altówkę, wiolę d’amore, wiolonczelę, kontrabas i organy. Są one stosunkowo proste muzycznie, za to uwzględniają potrzeby techniczne wykonawców, toteż szybko stały się standardową literaturą pedagogiczną. Na fortepian napisał trzy sonaty oraz cykl preludiów i fug Ludus tonalis (1942).

Zródło: Z. Helman Hindemith, Encyklopedia PWN

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu muzyki, wielcy kompozytorzy, postludium.

 To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z muzyką. Jeśli możesz, rozbuduj go.