Pelagianizm
Z Wikipedii
Pelagianizm – we wczesnym chrześcijaństwie pogląd przypisywany Pelagiuszowi, zgodnie z którym grzech pierworodny nie miał wpływu na naturę człowieka (która, jako stworzona przez Boga, pozostała boska), a człowiek – dzięki swej wolnej woli – jest w stanie samodzielnie odróżnić dobro od zła, bez boskiej pomocy. Zgodnie z twierdzeniami Pelagiusza grzech popełniony przez Adama był jedynie "złym przykładem" i nie został odziedziczony przez ludzi. Podobnie widział pelagianizm rolę Jezusa Chrystusa – jako "dającego dobry przykład". Człowiek, przez naśladownictwo Chrystusa, miał się sam wyzwolić z grzechu i samemu osiągnąć zbawienie. Zatem odrzucali oni konieczność łaski bożej potrzebnej do zbawienia.
Pelagianizm jako system został rozwinięty przez uczniów Pelagiusza: Celestiusza (V w.) i Juliana z Eclanum (ok. 386-454).
Zajadłym przeciwnikiem pelagianizmu był św. Augustyn z Hippony (354-430). Pelagianizm został potępiony przez dwa lokalne synody w Afryce Północnej (synody kartagińskie w 411r. i 418r.) i ostatecznie uznany ze herezję na Soborze w Efezie w 431 r. (choć nie był to główny przedmiot obrad).
