Phreaking

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Phreaking (lub phreak) to łamanie zabezpieczeń sieci telefonicznych, najczęściej celem dzwonienia za darmo. Osoba trudniąca się tą działalnością to phreak lub phreaker (od phone freak - z ang. dosłownie telefoniczny maniak).

Phreakera należy odróżnić od pajęczarza, który podpinając się pod abonenckie linie telefoniczne dzwoni na koszt pojedynczych ludzi. Phreaking najczęściej dotyczy darmowego lub tańszego (np. połączenia międzynarodowe w cenie lokalnych) dzwonienia z budek telefonicznych.

Początki phreakingu wiążą się z rozpowszechnieniem w USA automatycznych central telefonicznych, które komunikowały się między sobą (wysyłając takie informacje jak konieczność naliczenia impulsu - teletaksa) po tej samej linii telefonicznej co głos. Było to praktyczne rozwiązanie, ponieważ eliminowało konieczność podłączania drugiej linii sterującej bądź implementacji dzielenia jednej linii między głos i sterowanie, jednak nie było bezpieczne - emitując odpowiednie sygnały phreaker mógł kontrolować do pewnego stopnia budkę telefoniczną.

Sygnały kontrolne składały się z 1 lub przeważnie z 2 częstotliwości. Te pierwsze można było przy odpowiedniej praktyce nawet wygwizdać. Te drugie były generowane za pomocą bardzo prostych urządzeń elektronicznych takich jak tonedialery (zwanych również potocznie dialerami) lub telefonów komórkowych.

Inną popularną techniką było kopiowanie magnetycznych kart telefonicznych bądź nagrywanie specjalnie spreparowanych kart ("świętym graalem" phreakingu jest karta o nieskończonej pojemności, ale większość systemów nie dopuszcza takich kart, można za to często nagrywać karty o pojemności większej niż największa dostepna w sprzedaży).

Inne stosowane metody to między innymi używanie specjalnych kodów do testowania sieci, wykorzystywanie błędów w oprogramowaniu budek, czy łączenie się z lokalnymi firmowymi centralami telefonicznymi i za ich pośrednictwem na droższe numery.

Zdecydowana większość współczesnych central telefonicznych oraz budek jest w pełni cyfrowa i używa osobnych kanałów do przesyłania głosu i do sterowania, uniemożliwiając stosowanie dialerów.

[edytuj] Historia

W latach 70 dwudziestego wieku w USA stosowane były automatyczne centrale telefoniczne, które nawiązywały połączenie i naliczały impulsy, impulsy te były wysyłane po tej samej linii co głos rozmówcy. Sygnały te można było imitować różnymi gwizdkami lub odpowiednio gwiżdżąc do słuchawki, i w ten sposób oszukiwać centrale telefoniczną. Oszustwa te zyskały nazwę phreakingu i stały się popularne gdy w 1971 roku, John Draper nawiązał darmową rozmowę międzymiastową, gwiżdżąc do słuchawki na gwizdku zabawce, wyjętym z paczki płatków śniadaniowych. John Draper od nazwy płatków śniadaniowych w których znalazł gwizdek pseudonim Captain Crunch. Później opracował on instrukcję budowy urządzenia blue box które jak gwizdek emitowało sygnał o częstotliwości 2600 Hz, wykorzystywany w komunikacji między automatycznymi centralami firmy telefonicznej AT&T. Instrukcję tą opublikował magazyn Esquire, a ujawnione w nim informacje spowodowały, że Captain Crunch (John Draper) został skazany i trafił do więzienia.