Piękna Madonna
Z Wikipedii
Piękna Madonna - typ rzeźby, przedstawiającej stojącą Maryję z Dzieciątkiem na ręku, występujący w sztuce średniowiecznej około 1400 w ramach tzw. gotyku międzynarodowego.
Sam temat Matki Boskiej z małym Jezusem był przedstawiany w sztuce już znacznie wcześniej, jednak w ramach stylu pięknego, jak nazywa się gotyk międzynarodowy, zyskał on charakterystyczne cechy. Madonna jest młoda i piękna, często o wysmukłych proporcjach i niedużej głowie. Jej ciało wygięte jest esowato i okryte obficie drapowaną szatą. Dzieciątko trzyma na jednym ręku. Typ Pięknej Madonny charakteryzuje się idealizacją, liryzmem, często wyrafinowanym gestem.
Przykładami Pięknych Madonn są rzeźby: z Friesentor w Kolonii (ok. 1370, obecnie w Schnütgen-Museum w Kolonii), z Czeskiego Krumlowa (ok. 1400, obecnie w zbiorach Kunsthistorisches Museum w Wiedniu, z kościoła Świętej Elżbiety we Wrocławiu (ok. 1410, Muzeum Narodowe w Warszawie), bazyliki Mariackiej w Gdańsku, dłuta Mistrza Pawła (ok. 1410), Madonna z Krużlowej (ok. 1410-30), z Torunia (pocz. XV wieku, po 1939 r. zaginiona).
[edytuj] Bibliografia
- Białostocki Jan, Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa 2004, s. 214-215.
- Gotyk. Architektura, rzeźba, malarstwo, red. R. Toman, 2004, s. 354-355.
