Pieśń o Wiklefie
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Pieśń o Wiklefie - tekst średniowiecznej pieśni Jędrzeja Gałki z Dobczyna, który wraz z nutowym zapisem melodii przetrwał do naszych czasów. Zachowany zapis nie jest autografem Gałki, ale kopią z około połowy XVI wieku (1540–1560), zapewne autorstwa protestanckiego teologa Mathiasa Flacciusa zwanego Illyricusem (1520-1575), naniesioną na kartę ochronną piętnastowiecznego kodeksu. Tytułowy Wiklef to John Wiklef.
Pieśń o Wiklefie składa się z trzech części, z których pierwsza (zwrotki 1-5) przynosi pochwałę Wiklefa oraz wykład podstawowych założeń jego systemu myślowego, druga (zwrotki 6-10) zawiera przedstawienie Kościoła Chrystusowego kościołowi opanowanemu przez Antychrysta-papieża i podporządkowanych mu cesarskich popów (tj. duchownych), trzecia (zwrotki 11-14) ukazuje chrześcijański sposób walki z Antychrystem. Pieśń kończy się modlitewnym zwrotem do Chrystusa, aby raczył dać Kościołowi kapłanów, głoszących ludowi słowa Objawienia.
W ideologii Jędrzeja Gałki dopatrzono się cech swoistego optymizmu. Przekonaniu, że współczesny mu świat za sprawą Antychrysta wszedł w erę krytyczną, czego wyrazem jest nie tylko dokonujący się rozkład Kościoła, ale i powszechny strach, niepokój moralny, głębokie załamanie duchowe (owa tszczyca, czyli acedia znamionująca postawy ludzkie), towarzyszy głęboka wiara w odrodzenie; może się ono dokonać za sprawą prawdziwych wyznawców Chrystusa, którym drogę wskazał mistrz, największy, jakiego wydała ludzkość: John Wiklef.
