Piotr Sałtykow
Z Wikipedii
Piotr Siemionowicz Sałtykow hrabia 1733 (ros. Пётр Семёнович Салтыков, (ur. 1697(8?), zm. 6 stycznia 1773 Morfino , obecnie Mytiszcze pod Moskwą) - generał-feldmarszałek 1759 rosyjski z okresu wojny siedmioletniej, dowódca m.in. w bitwie pod Kijami i Kunowicami. Syn gen. S. A Sałtykowa, krewnego carycy Anny Iwanowny ze strony matki.
W 1714 wstąpił do Gwardii Cesarskiej jako szeregowy żołnierz i został skierowany na szkolenie jako marynarz do Francji, gdzie przebywał do poczatku lat trzydziestych. w 1734 uczestniczył w wojnie z Polską przeciwko wojskom Stanisława Leszczyńskiego. W 1740 generał-adiutant. Uczestnik wojny rosyjsko-szwedzkiej 1741 - 1743, po czym kierował na Ukrainie Landmilicją. Uczestnik wojny siedmioletniej 1756 - 1763, w czasie której był naczelnym dowódca armii rosyjskiej w l. 1759 - 1760 i w 1762 i odniósł błyskotliwe zwycięstwa w bitwie pod Palzig (k/Frankfurtu na Odrze) i pod Kunersdorfem (Kunowice k/Franfurtu na Odrze) w 1759. Zdjety ze stanowiska naczelnego dowódcy w 1760 na skutek różnicy poglądów z dowództwem austriackim i Najwyższą Radą Wojenną w Petersburgu. W latach 1764 - 1771 naczelny dowódca i generał-gubernator Moskwy. Został obwiniony o nieumiejętność kierowania w czasie epidemii dżumy w Moskwie w 1770 - 71 i przeniesiony w stan spoczynku.
[edytuj] Bibliografia
Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 22 Moskwa 1975.
