Piroelektryk

Z Wikipedii

Piroelektryk - materiał, który posiada zdolność generowania siły elektromotorycznej pod wpływem zmian temperatury.

Piroelektryki posiadają zwykle budowę krystaliczną, choć niektóre materiały ciekłokrystaliczne a nawet amorficzne również posiadają tę zdolność.

Kryształy o własnościach piroelektrycznych posiadają bardzo wysoką temperaturę Curie. Piroelektrykami nie mogą być kryształy, które posiadają środek symetrii. Wszystkie ferroelektryki są piroelektrykami i piezoelektrykami, jednak piroelektryki i piezoelektryki nie muszą być ferroelektrykami.

Ze względu na to, że siła elektromotoryczna generowana przez piroelektryki jest bardzo mała, obserwacje powstawania zjawiska separacji ładunków elektrycznych powstających na kryształach wskutek ogrzania przeprowadza się sposobem opylania, który został opracowany przez Augusta Kundta w 1883.

Ogrzewany kryształ opyla się sproszkowaną mieszaniną siarki i minii. Do opylania używa się mieszka zakończonego siatką z gęstego bawełnianego muślinu. Przy przejściu przez muślin żółte ziarna siarki ładują się ujemnie, czerwona minia – dodatnio. Naładowane ziarna spadają na powierzchnię naelektryzowanego kryształu i zostają na niej zatrzymane bądź odrzucone. Powoduje to odmienne zabarwienie przeciwległych elementów powierzchni kryształu.

Objawy piroelektryczności są możliwe do dostrzeżenia tylko na takich kryształach, które są dobrymi izolatorami. Zanim zastosowano do badania kryształów rentgenografię obserwacje zjawisk piroelektryczności miały duże znaczenie przy ustalaniu symetrii kryształów.