Pismo Gurmukhi

Z Wikipedii

Pismo Gurmukhī (ਗੁਰਮੁਖੀ) jest najczęściej używanym pismem do pisania w języku pendżabskim. Ta abugida rozwinęła się z późnej szardy, która wywodzi się z pisma Brahmi. Zostało ujednolicone przez drugiego guru Sikhów, Angada, w XVI w. Wszystkie 1430 strony świętej księgi Sikhów są zapisane pismem Gurmukhi. Nazwa Gurmukhi wywodzi się ze starego pendżabskiego terminu "guramuki", które oznacza "z ust nauczyciela".

Współczesne Gurmukhi ma 41 spółgłosek (vianjan), dziewięć samogłosek (lāga mātrā), dwa symbole służące do zaznaczenia głoski nosowej (bindī and ṭippī), oraz jeden symbol, który podwaja dźwięk dowolnej spółgłoski (addak).

Gurmukhi jest przede wszystkim używane w Indiach we wschodnim Pendżabie, podczas gdy do zapisu języka pendżabskiego we wschodnim pendżabie używane jest pismo Szahmukhi. Gurmukhi zostało przystosowane do pisania w innych językach, takich jak bradź bhasza, khariboli (oraz inne hinduskie dialekty), sanskryt i sindhi.