Plateau radiowęglowe
Z Wikipedii
Nasycenie metody datowania radiowęglowego (ang. radiocarbon plateau) jest związane ze zmniejszeniem izotopu Δ14C w atmosferze. Zmiany Δ14C o 80ppm (części na milion) występowały m.in. w okresie od 10800 do 9800 BP (faza młodszego dryasu), w okresie od 12600 to 12100BP (starszy dryas), i w innych okresach. Ponieważ metoda datowania radiowęglowego zależy od koncentracji Δ14C to jej dokładność maleje przy zmniejszeniu tego składnika. W związku z tym zależność pomiędzy latami radiowęglowymi i chronologią bezwzględną (latami) – czyli tzw. krzywa kalibracji – przestaje być liniowa w tych obszarach czasowych i nasyca się (spłaszcza). Wtedy metoda datowania radiowęglowego ma zmniejszoną dokładność.
Zmiany koncentracji Δ14C w atmosferze w przeszłości mogły być związane m.in. z dystrybucją dwutlenku węgla przez oceany (zob. cyrkulacja termohalinowa), i zmianami produkcji dwutlenku węgla związane z aktywnością Słońca.
Ocenia się[1], że w początkowym okresie młodszego dryasu nastąpiło najpierw zwiększenie Δ14C a potem długotrwałe zmniejszenie Δ14C, co odpowiada jednemu z najdłuższych znanych okresów nasycenia datowania radiowęglowego.
Ilość wytwarzanego 14C może być zależna od:
- aktywności promieniowania kosmicznego (które zależy od siły wiatru słonecznego, a to jest zależne od aktywności Słońca)
- dużego dopływu organicznych substancji z lądowych osadów, np przez wypłukanie młodych bagien, delt;
- zwiększenia dostępności węgla C12 poprzez jego uwolnienie ze starych zasobów;
- węglany dna morskiego i węglany lądowe;
- CO2 pochodzenia wulkanicznego.
Dane pochodzą z polskiego Jeziora Gościąż.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Atmospheric radiocarbon during the Younger Dryas: production, ventilation, or both? Olivier Marchal, Thomas F. Stocker, Raimund Muscheler, Earth and Planetary Science Letters 185 (2001) 383-395
