Pluton Głuchoniemych
Z Wikipedii
Pluton Głuchoniemych – oddziały Armii Krajowej walczące w powstaniu warszawskim, wchodzące w skład 4. kompanii Zgrupowania "Siekiera".
Oddział głuchoniemych powstał w 1942 roku, gdy to Wiesław Jabłoński założył konspiracyjną komórkę zrzeszającą niektórych członków Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych przy placu Trzech Krzyży w Warszawie. Pluton 1107 liczył ok. 30 osób, a jego dowódcą został podporucznik Edmund Malinowski ps. "Mundek".
[edytuj] Szlak bojowy
1 sierpnia 1944, po Godzinie "W" żołnierze plutonu mieli pozostać w Instytucie, z poleceniem utrzymania go. Następnie oddział został włączony do batalionu "Miłosz" (3. kompania "Redy"). Żołnierze plutonu Głuchoniemych, oprócz obrony Instytutu przy placu Trzech Krzyży, uczestniczyli także w zdobywaniu gimnazjum Królowej Jadwigi i gmachu YMCA.