Pocisk przeciwokrętowy P-5

Z Wikipedii

P-5 Piatjorka
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ	woda-woda
Przeznaczenie	przeciwokrętowa
Historia
Data konstrukcji	1956
Używana w latach	1960 1990
Dane techniczne
Długość	10,0 m
Średnica	0,9 m
Rozpiętość	3,7 m
Prędkość	1,5 Ma
Naprowadzanie	bezwładnościowe, aktywne radarowe
Masa	4 500 kg
Masa głowicy	800 kg
Typ głowicy	burząca lub atomowa
Zasięg	460 km

P-5 Piatjorka (ros. piątka) — radziecki przeciwokrętowy kierowany pocisk rakietowy opracowany pod koniec lat 50 XX wieku. Przystosowany był również do zwalczania celów na lądzie. Jego wariantami rozwojowymi były P-6, P-7, P-35 i Progress. Cała rodzina pocisków została oznaczona w kodzie NATO jako SS-N-3 Shaddock, natomiast wersja bazowania lądowego jako SS-C-1 Sepal.

[edytuj] Historia

Pocisk został opracowany jako broń przeznaczona do zwalczania grup uderzeniowych amerykańskiej Marynarki Wojennej, których trzonem były lotniskowce. Prace nad systemem rozpoczęły się w 1956, a start pierwszego pocisku miał miejsce w październiku 1959. Wejście na uzbrojenie Marynarki Wojennej ZSRR nastąpiło w 1960.

Używany był na krążownikach rakietowych projektu 58 (typu Groznyj), krążownikach rakietowych projektu 1134 (typu Bierkut), okrętach podwodnych projektu 644 i 665, okrętach podwodnych projektu 651 oraz okrętach podwodnych projektu 659.