Polenaktion

Z Wikipedii

Polenaktion - określenie represji III Rzeszy wobec polskich Żydów w roku 1938, w wyniku których z Niemiec do Polski w ciągu kilku dni wywieziono około 17000 Żydów.

26 października 1938 roku szef służby bezpieczeństwa Rzeszy, Reinhard Heydrich, ogłosił rozporządzenie o natychmiastowym wydaleniu z Niemiec wszystkich polskich Żydów. Rozporządzenie to obejmowało także tych Żydów, którzy nie utrzymywali już z Polską żadnych kontaktów. Polenaktion wyglądała w następujący sposób: funkcjonariusze nazistowskiej policji dostarczali Żydom nakaz deportacji, po czym (nie pozwalając im wziąć ze sobą nawet najpotrzebniejszych rzeczy) dostarczali na stacje kolejowe. Stamtąd w zaplombowanych pociągach przewożono Żydów na granicę z Polską. W nocy z 27 na 28 października na granicznych stacjach w Zbąszynku, Bytomiu, pod Chojnicami i Wschową znalazło się kilka tysięcy Żydów, których siły niemieckie "przepchnęły" siłą do Polski (polskie służby graniczne nie interweniowały). Ludzi (w tym wiele kobiet, dzieci, inwalidów i ludzi starszych) przetrzymywano często w fatalnych warunkach, w chłodzie, bez wody i jedzenia, zanim ich losem nie zajęły się polskie i żydowskie organizacje charytatywne.

Według raportów Heinricha Himmlera w ten sposób wysiedlono do Polski około siedemnaście tysięcy Żydów z polskim obywatelstwem, przy czym kilka tysięcy z nich koczowało na granicy między kordonami wojska niemieckiego i polskiego.

Polenaktion wywołała protesty polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, które zagroziło, że w odwecie wyrzuci z Polski obywateli niemieckich; na skutek tego w Berlinie rozpoczęły się rokowania polsko-niemieckie, a Polenaktion wstrzymano. Żydów, których Niemcy nie zdołali przepędzić przez granicę, zabierano z powrotem w głąb kraju, najczęściej do obozów koncentracyjnych.